Voor wielrenner Jan Willem van Schip
moest 2017 het jaar worden waarin hij wilde laten zien ook een goede wegwielrenner te zijn. Het was zijn doel een profcontract te krijgen, en dat is gelukt: per 1 januari rijd hij bij Roompot-De Nederlandse Loterij. ‘Ik ben ontzettend blij dat ik deze start heb mogen maken’, aldus Jan-Willem vanaf trainingskamp in Portugal. ‘Ik had liever een nog professioneler team gehad want je gaat altijd voor het hoogst haalbare, maar ik ben zeker blij dat ik deze kans heb gekregen.’ Nu hoeft hij alleen nog zijn thesis af te ronden, daarna heeft hij tijd voor wat hij de ‘definitie van het leven’ noemt: fietsen en in bed liggen.
Jan-Willems doel is duidelijk geslaagd, voor Simona Pedde
ligt dat wel anders, vindt ze zelf. In 2017 zou zij besluiten of ze zou emigreren of in Nederland zou blijven. Lachend: ‘Ik heb gefaald!’. De keus is namelijk niet gemaakt, maar eigenlijk vindt ze dat ook niet meer nodig, vertelt ze. ‘Vorig jaar wilde ik heel graag plannen. Nu, een jaar voordat mijn PhD ten einde loopt, ben ik er veel minder rusteloos over en veel pragmatischer. Het gaat me veel meer om de inhoud van een nieuwe baan, dan de precieze plek. Er is maar zoveel dat je zelf in de hand hebt.’
Vooruit plannen was ook niet het doel van Roos van der Logt
, sterker nog, ze wilde juist gaan reizen in Peru en Colombia zonder plan. ‘En dat was zeker een succes’, vertelt ze blij. Achterliggende reden was om open te staan voor nieuwe dingen. ‘Ik ben op mijn reis toevallig een gids tegengekomen uit Peru die niks te doen had, en die mij heeft leren rotsklimmen, iets wat ik nog nooit had gedaan. Ik ben daar spontaan weken blijven hangen, heb veel geleerd en veel mensen leren kennen. Precies waar ik op hoopte.’ Wel merkt ze dat eenmaal terug in het Wageningse leven het steeds moeilijker wordt om de Zuid-Amerikaanse improvisatiestijl vast te houden: ‘Het is hier wel snel weer druk. Maar ik heb er zeker van geleerd en wil ook echt een keer terug naar Zuid-Amerika.’