‘Gewoon kwestie van inkleuren’
T-Rex meets captain Kirk – Nick ‘Ons studentenhuis – een voormalige krokettenfabriek – heeft de traditie om elk jaar een groot huisfeest te geven. Met 32 bewoners zijn we het grootste studentenhuis van Wageningen – genoeg ruimte voor een feestje dus. Elk jaar beschilderen we daarvoor opnieuw twee van de keukens in ons huis, passend bij het thema van het feest. Voor ons is dat altijd een heel leuk onderdeel van het feest. Ten eerste omdat het veel lol geeft bij de voorbereiding ervan. Maar ook omdat het net even wat extra’s toevoegt aan de avond. En je kunt er vervolgens nog een heel jaar van genieten. Startpunt is het bedenken van een thema. Dat is het belangrijkste, want zonder thema kun je niet schilderen. Daarbij hou je ook in gedachte dat we twee keukens tot onze beschikking hebben. Je kunt dus iets doen met een contrast, of juist een combinatie van beelden. Na een lange selectieprocedure werd het thema voor dit jaar: "Had ik maar een tijdmachine". In de ene keuken hebben we het verleden weergegeven, met schilderingen van dinosaurussen, oermensen, en een ontdekkingsschip uit de VOC-tijd. Van dat oude, bourgondische in de ene keuken loop je dan zo naar de toekomst in de andere keuken: met een futuristische stad en het ruimteschip Enterprise uit Star Trek op de muur. Met muziekstijlen hebben we ook rekening gehouden: de dj in de verledenkeuken draait oudere platen en mainstream modern, terwijl de dj in de toekomstkeuken vooral house en dubstep laat horen. Voor het maken van de muurschilderingen gebruikten we een beamer. Dat was wel een uitkomst. Plaatjes op de muur geprojecteerd, eerst getekend, dan met een stift er overheen, en dan is het in principe gewoon een kwestie van inkleuren. Handig voor iemand zoals ik, die niet zomaar uit de losse pols een of andere mammoet schildert. Extra bijzonder is dat we dit jaar gesponsord worden: door Flügel. We hebben Flügel gemaild, en de volgende dag werd ik gelijk al teruggebeld. In mooie zwarte auto’s en helemaal in pak kwamen er twee vertegenwoordigers langs. We krijgen voor het feest veertig dozen met flesjes Flügel en allemaal gadgets van ze. Nee, in de muurschildering zie je Flügel niet terug, kunst en commercie houden we strikt gescheiden.
‘Een maand tussen de verfspullen’
Willemstad – Chandni ‘We hadden een oude muurschildering met Disneyfiguren, maar die waren we zat. Afgelopen zomer volgde toen een lange discussie: wat moet er op de muur komen? Uiteindelijk kwam mijn huisgenote met het idee om de gekleurde houten huisjes uit de haven van Willemstad te schilderen. Dat vond ik natuurlijk een geweldig plan, aangezien ik zelf uit Curaçao kom. Zo begon mijn grote schilderproject. Met op de achtergrond de Olympische Spelen op tv ging ik aan de slag, gesteund door mijn huisgenote die me af en toe een kop thee kwam brengen. Ik zocht een plaatje op internet, en schetste dat op de muur. Gewoon met de hand. Ik kreeg niet alle lijntjes goed recht, daar heb ik nog speciaal een waterpas-app voor gedownload. Mijn huisgenoten moesten er wel wat voor over hebben: we hebben zeker een maand tussen de kwasten, verfbussen en afdekplastic gezeten. Ik ben er wel trots op, heel trots eigenlijk. Elke keer als ik binnen kom is het van: dat heb ík gemaakt. Ook heb ik er een foto van genomen en die aan m’n familie thuis laten zien – m’n vader, m’n moeder, m’n broertje. Het drong pas een paar dagen later tot m’n moeder door dat het op de muur geschilderd was, en niet op een doek. Het moet wel gezegd dat de kleuren niet helemaal kloppen. Ik had nooit gedacht dat paars mengen zo moeilijk zou zijn. Voor mijn idee was het gewoon een kwestie van rood en blauw bij elkaar, maar dan krijg je een soort auberginekleur. Hoe dan ook: zo’n muur geeft je een lekker tropisch gevoel. Met het huis hebben we afgesproken dat we ooit met z’n allen naar Curaçao gaan.’
‘Het moet wel kloppen’
Biologisch verantwoord – Erik-Jan ‘Ons huis telt vijf bewoners en dat zijn allemaal biologen. Tamelijk ongebruikelijk natuurlijk, maar wel verklaarbaar. Voorheen zat hier het kantoor van de SFO, de bewonersvereniging van Idealis. Toen zij gingen verhuizen zochten ze vijf studenten tegelijk om het pand te bewonen, dat werd ons groepje. De muren waren in het begin nog overal wit. Dat gaf zó veel mogelijkheden om er echt je eigen ding van te maken. Ik was degene met de muur in de woonkamer aan de slag ging. Mijn huisgenoten bedachten dat ik er een fuchsiaroze boom moest gaan schilderen. Het begon met het groene gras en de blauwe lucht. Vervolgens kwam de boom erbij, met roze bloemen. Met de vogelgids in de hand breidde ik de schildering stapje voor stapje uit met allerlei vogels: een bosuiltje, een bosklever, een koolmees, een buizerd, gierzwaluwen, een boerenzwaluw, een ooievaar. Als je goed kijkt zie je in het riet een roerdomp zitten. Voor de planten heb ik de vegetatiegids erbij gepakt. Daarin keek ik welke soorten er bij elkaar pasten. Een beetje nerderig misschien, maar in een biologenhuis moet het toch wel kloppen. Het werd drassige vegetatie: lisdodde, riet, dotterbloem, gele lis, kievitsbloem, haagwinde. Alleen de boom is niet helemaal biologisch verantwoord. Als-ie al bestaat, is het sowieso een exoot.’