‘Eigenlijk ben ik altijd heel achterdochtig. Als iemand me komt helpen, neem ik meestal aan dat hij geld wil. Toen er op het vliegveld in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal, iemand op me afkwam en me naar de bus wilde helpen, ging ik er dus ook vanuit dat hij me wilde oplichten. Ik zag er duidelijk uit als toerist. Maar die man keek op mijn ticket, bracht me naar de bus en zei: “stap maar in, doei!”. Uiteindelijk raakte ik wel gewend aan die Nepalese behulpzaamheid.
Voorspellen
Ik zat samen met een studiegenoot in het Bardia National Park. Daar willen ze over drie jaar een gletsjerrivier en een regenwaterrivier samenvoegen, zodat er meer agrarisch gebied vrijkomt. Voor mijn onderzoek bestudeerde ik de waterinsecten in die rivieren. Ik wilde weten of er bepaalde indicatorsoorten waren die specifiek reageren op bijvoorbeeld temperatuur. Met behulp van die soorten wilde ik voorspellen wat voor effect het samenvoegen van een koudwater- en een warmwaterrivier zou hebben op het ecosysteem.
We gingen vaak met een raft beide rivieren af om monsters te nemen. Vervolgens ging ik in het laboratorium de insecten determineren die we hadden gevonden.
We waren de eerste studenten die in dit natuurgebied aan de slag gingen en mochten helemaal ons eigen onderzoek opzetten. We waren ook de eersten die er naar insecten keken, en niet, zoals gebruikelijk, naar tijgers. Inmiddels zijn er andere studenten die ons onderzoek voortzetten. Zo hopen we dat de rivieren minstens een jaar lang gemonitord worden.
Veel feestdagen
De Nepalezen zijn erg opgevoed met liefde voor de natuur. Als een olifant een dorp zou terroriseren, zouden Nepalezen er niks tegen doen. Het doden van een olifant of tijger is daar net zo erg als het doden van een mens.
Wat me ook opviel, is dat de Nepalezen ontzettend veel feestdagen hebben. Zo was er een grote jaarlijkse feestweek, Tihar. Hierbij geeft de zus een stip op het voorhoofd van haar broer, een tika. Zo’n tika zorgt er volgens de Nepalezen voor dat je een bloedband hebt met iemand. Je zou de tika ook aan een hele goede vriend kunnen geven. De familie waarbij we woonden vroeg of we een tika wilden geven aan hun zoon. Dat was heel mooi, toen zijn we echt in de familie geïntegreerd.’