Wachtend op de postboot

Er waren maar twee huisjes te vinden op het subtropische eiland waar ik drie maanden lang onderzoek deed. Een voor mij en een voor de twee vaste rangers. Maar ik wist waar ik aan begon. Na een afstudeerstage met veel begeleiding wilde ik juist in het diepe gegooid te worden. Dit keer had ik maar zelden contact met mijn begeleider. Het was een echte uitdaging; als er iets mis ging moest ik zelf oplossingen bedenken en besluiten nemen. Het eiland Tiritiri is een natuurreservaat, en een waar paradijs, met een ontzettend mooi strand waar ik zwom tussen de pinguïns en de roggen. Ik onderzocht er het gedrag van de jongen van de zeldzame geelbandhoningeter. Met mijn verrekijkertje volgde ik de vogels in het bos, keek met wie ze uithingen, en liet daar mijn analyse op los. Het was een bijzonder leven. Internet was er niet en om te bellen moest je naar het hoogste punt van het eiland. Ik stuurde vaak handgeschreven brieven naar vrienden en familie. Ik kreeg dan ook handgeschreven brieven terug, dat was heel leuk: dan stond ik aan de pier op de boot met post te wachten. Je waande je in een andere tijd. Soms was het ook eenzaam, maar gelukkig kwamen er af en toe toeristen langs. Daar kookte ik dan voor en nam ze ‘s nachts op sleeptouw om ze kiwi’s, de bekende Nieuw-Zeelandse loopvogels, te laten zien. Elke drie weken ging ik met de boot naar Auckland om boodschappen doen. Na de rust van het eiland was het altijd weer even wennen aan de drukte van alle mensen in de stad. Nieuw-Zeelanders zijn erg aardige mensen. Ze zijn duidelijk trots op de prachtige natuur van het land. Hun grote passie is dan ook tramping, wandelen in de natuur. Iedereen loopt dan in legging, ook de mannen. Probeer dat maar eens in Nederland in te voeren!