‘Ik had eerder met Vera moeten praten,’ dacht Derk, mokkend op zijn snikhete kamer. Maandenlang hadden ze hard gelopen, thee gedronken en series gekeken. Ze was gek op hem, dat was duidelijk. En hij wilde vertellen waarom het niets zou worden, maar stelde het telkens uit. Na het huisfeest leek hun vriendschap verpest. Vera appte niet meer en als ze elkaar tegenkwamen vluchtte ze met rode wangen naar haar kamer.
‘Hoe moet ik het goed maken?’ dacht hij. Hij zag voor zich hoe hij zijn verhaal zou stotteren tegen Vera en dat zij gewoon wegliep. Een mailtje sturen vond hij dan weer te laf.
‘Het moet origineel zijn. Iets wat zo leuk is dat het weer goed komt.’ Toen hij een ijsje uit zijn koelkast pakte, zag hij Vera’s dvd van Sherlock liggen. In zijn hoofd viel een kwartje. Weken geleden hadden ze een aflevering gekeken waarin Sherlock Holmes een geheimcode ontcijferde.
‘Ik zou zo’n gecodeerde boodschap kunnen sturen…’ Vera zou het meteen begrijpen; ze was idolaat van Sherlock. En hopelijk zou ze het superleuk vinden. In Sherlocks code verwezen twee getallen telkens naar een pagina en woord uit een specifiek boek. Alleen diegene die het codeboek wist, kon het ontcijferen. Derk wist direct welk boek het moest zijn. Met Vera’s verjaardag had hij haar een verhalenbundel van Sherlock Holmes gegeven. Die middag kocht hij het boek nogmaals bij Kniphorst en puzzelde in de hitte op zijn boodschap.
‘Ik weet dat het een cliché is,’ eindigde hij, ‘maar ik hoop dat we vrienden kunnen blijven.’ Hij postte de brief in een ouderwetse envelop. Na een week wachten concludeerde hij dat er geen antwoord zou komen.
‘Het was eigenlijk ook een achterlijk idee,’ dacht hij. ‘Waarom heb ik haar niet gewoon aangesproken?’ Het codeboek gooide hij gefrustreerd door zijn kamer. Een paar dagen later vond hij een envelop in zijn postvak. Nerveus liep hij naar boven. Erin zat een papier met twee keurige rijtje getallen. Hij begon ze als een bezetene te vertalen. Die avond klopte hij op Vera’s deur.
‘Kom maar binnen, meneer detective.’ Ze glimlachte flauwtjes toen hij binnenkwam. Hij wachtte niet tot ze wat zei, maar begon meteen te praten. In een onbedaarlijke stroom kwam alles nu naar buiten. Het in de kast zitten, haar echt aardig vinden en de boel niet willen verpesten. Hij wist niet hoe lang hij onafgebroken doorratelde. Vera gaf nauwelijks een reactie en nu keek hij haar zenuwachtig aan. Ze gaf hem een kus op zijn voorhoofd en liep naar de waterkoker om thee te maken.
‘Was dat nou zó moeilijk? Kom, de nieuwe Sherlock is op tv vanavond.’
Illustratie: Merel de Graaf