Foto’s: Sven Menschel
Als jij tussen de middag je boterhammen eet en bijkletst met vrienden, trekt Julie von Gruenigen baantjes in het zwembad. Als jij na college in je kamer gaat studeren, trekt de studente Voeding en Gezondheid haar hardloopschoenen aan om een halve marathon te rennen. En als jij in het weekend thuisthuis Netflix-series zit te kijken, fietst Von Gruenigen het halve land door.
De half Zwitserse, half Nederlandse Julie von Gruenigen is triatleet. Dat betekent wedstrijden die Ironman heten en bestaan uit 3,86 kilometer zwemmen, 180,2 kilometer fietsen en 42,195 kilometer hardlopen. ‘Ik ben niet van de snelle sprintjes’, lacht de blonde studente. ‘Duursporten is echt mijn ding. Zwemmen, fietsen en hardlopen doe ik al van jongs af aan.’
Hawaï
Het is een van de eerste mooie lentedagen op de campus, maar de benen van Von Gruenigen zijn al zongebruind. Ze is net terug uit Barcelona, waar ze de eerste halve Ironman van het seizoen deed en eerste werd bij de amateurs. ‘Het ging heel lekker’, vertelt ze. ‘Een Ironman voelt als een beloning voor al het harde werken. Je hebt maandenlang voor die ene dag getraind en bent dan zo sterk dat je van zo’n zware wedstrijd ook echt kunt genieten. De support van de mensen langs de kant motiveert enorm, zeker als het familieleden en vrienden zijn.’
Ik was onder de indruk van dat gevoel van samen een groot doel bereiken. Ik wilde dat ook
Sinds Von Gruenigen in 2012 begon met triatlons, staat ze steevast op het podium. Ze was toen 17 jaar. ‘Ik sportte graag en dacht: laat ik het eens proberen. Ik had niet de ambitie om heel goed te worden.’ Dat veranderde in 2015, toen ze na haar examen een tussenjaar nam om te reizen. ‘Ik was op Hawaï toen daar het WK Ironman werd gehouden. Daar waren alleen de besten van de besten, voor wie dat WK een levensdoel is. De sfeer was heel gedreven en tegelijk heel relaxed. Ik was onder de indruk van dat gevoel van samen een groot doel bereiken. Ik wilde dat ook.’
Beter worden
Het WK bleef in haar hoofd rondspoken. ‘Na de eerste helft van mijn tussenjaar ging ik naar huis om geld te verdienen om daarna naar Australië te gaan, maar ik kon de Ironman niet uit mijn hoofd zetten. Ik dacht: ik heb nu toch een tussenjaar, waarom ga ik dat niet besteden aan trainen?’ Ze bleef in Zwitserland en liep uiteindelijk de Ironman van Maastricht. Dat ging boven verwachting goed. ‘Ik wist niet of ik ’m uit zou kunnen lopen, dus ik was rustig begonnen. Toen bleek dat ik het zo goed had gedaan dat ik me had gekwalificeerd voor het WK op Hawaï.’
Ook daar presteerde ze in oktober 2015 goed. ‘En toen dacht ik: nu wil ik beter worden. Ik heb een coach genomen die elke week een trainingsschema voor me maakt dat aansluit op mijn collegetijden. Doorgaans betekent het dat ik twee tot drie keer per dag train, drie dagen achter elkaar en dan een rustdag. ’s Ochtends train ik meestal niet, dan ben ik niet op mijn best. Die tijd gebruik ik om te studeren. Tijdens de lunch ga ik vaak zwemmen of hardlopen, ’s middags ga ik hardlopen of fietsen. In de weekenden ben ik vaak negen of tien uur op pad, dan maak ik de lange fietstochten of ga ik een flink stuk hardlopen. In de zomer train ik vaker. Dan zijn de wedstrijden en ben ik soms wel twintig tot vijfentwintig uur per week aan het sporten.’
Gelukkig
Eerlijk is eerlijk, niet elk onderdeel van de triatlon kan op evenveel enthousiasme van Von Gruenigen rekenen. ‘Het zwemmen tijdens de wedstrijden geeft me altijd stress. Je zwemt in open water, dus je moet goed kijken waar de andere deelnemers zijn. Fietsen vind ik het leukst. Ik haal altijd iedereen in, dat is heel motiverend.’ Lopen vindt ze het zwaarst. ‘In het begin is het nog wel leuk. Ik heb de strategie dat ik om me heen kijk en lach naar de mensen aan de kant. Daar word ik blij van. Maar op het eind ga je echt kapot, de afstand is zo belastend voor je lijf. Je bent alleen al zo ver gekomen dat je niet meer gaat stoppen.’
Na afloop van een triatlon is Von Gruenigen altijd heel gelukkig. ‘Meestal ben ik superblij en opgelucht dat ik het gehaald heb. Alle last is van je afgegleden en vaak ben ik meerdere dagen of zelfs weken heel blij.’ Maar aan sporten moet ze dan even niet denken. ‘Ik heb er dan even helemaal genoeg van en wil alleen maar yoga doen. Vooral mentaal kan ik me er dan niet toe zetten om iets zwaars te doen. Je hebt jezelf zo gepusht dat je de pijn niet meer verdraagt.’
Fietsen vind ik het leukst. Ik haal iedereen in, dat is heel motiverend
Flow
De Wageningse studentensportstichting Thymos riep Von Gruenigen dit jaar voor de tweede keer op rij uit tot Studentensportvrouw van het Jaar. Haar nominatie had ze te danken aan haar fietsmaatjes van Hellingproof. ‘Ik train veel alleen, maar fietsen doe ik wel graag in een groep, dan kun je onderweg een beetje kletsen.’
Ook al offert ze een groot deel van haar vrije tijd op aan de sport, het voelt voor Von Gruenigen niet als een belasting. ‘Ik vind het heel fijn om veel te bewegen. Je komt zo ver op de fiets en als het met lopen lekker gaat, raak je in een flow, dat is zo fijn.’ Druk voelt ze nooit. ‘Ik kies er zelf voor en kan er elk moment mee stoppen. Ik kijk gewoon per seizoen of het nog leuk is. Natuurlijk ga ik minder naar feestjes, drink ik niet veel en ben ik niet nachtenlang wakker. Maar ik zou op dit moment niets liever doen in de tijd die ik besteed aan sporten.’