In de zomermaanden is het sowieso stil. Op mijn hondenrondje door buurt en bos valt de stilte over me heen. Geen autoruis van de N225. Weinig andere hondenbaasjes. Alsof het altijd zondagmorgen is. Ook geen gefl uit van vogels. Boven in de bergen kan het ook zo stil zijn. Heel anders dan in het voorjaar wanneer de vogels elk ander geluid overtreffen.
Ik moet denken aan het gedicht van Rutger Kopland over Merels: … er is iets in je dat leeg is en het stroomt vol met het zingen van die merel…..
Mijn merel zat in de kiwi, met een kapot verenkleed. Treurend of niet? Opeens begrijp ik het: ruien doe je in stilte anders ben je een makkelijke prooi voor katten. Alle vogels zijn stil in de rui. Dat verklaart de allesoverheersende nazomerstilte. Nieuwe veren hoef ik niet. Toch is vakantie vieren ook een soort ruien. Herstellen van een intensief collegeseizoen. Ik heb ook stil zitten ruien. De zon toegelaten op mijn huid. In mijn huid. Door mijn poriën heen voelde ik de zon de stress van afgelopen jaar opzoeken. En laten verdampen als zomerzweet. Totdat alle stress verdwenen was. Een ontspannen leegte vulde mijn lijf. De veren in mijn hersens zijn weer aangespannen voor het volgende collegeseizoen. Ik neem me heftig voor om meer buiten en minder achter het computerscherm te zijn. Kees van Veluw (57) is docent Permacultuur en netwerker biologische landbouw. Zijn visie haalt hij uit zijn werk met zowel Afrikaanse als Nederlandse boeren, zijn vrouw, drie zonen, hond en kippen.
Overzicht van alle Resource blogs en columns