Mossel lust geen plastic

Plasticvervuiling komt in allerlei formaten voor, van lege flessen en tassen tot micro- en nanoplastics- brokjes kleiner dan enkele millimeters. Dergelijke deeltjes worden gevormd bij de afbraak van groter afval en ze zitten in rioolwater, afkomstig van slijtage van synthetische kleding in de was en resten cosmetica. Onder leiding van prof. Bart Koelmans bekeken Wageningse onderzoekers welke effect deze deeltjes hebben op het leven in het water. In een onderzoek met mosselen bootsten de onderzoekers de plasticvervuiling in het lab na met polystyreen bolletjes van 30 nanometer – dertig miljoenste millimeter – doorsnede. Toevoeging van die deeltjes aan het zeewater leidt ertoe dat de mosselen hun filteractiviteit terugschroeven en de plastics gaan uitscheiden. Koelmans: ‘Dat kost de mossel energie en zou dus ten koste kunnen gaan van de groei.’ Bovendien zijn de deeltjes na afloop in de mosselen terug te vinden, waarmee schelpdiereters en de mens ze kunnen binnenkrijgen. Toch wil Koelmans daar nog geen vergaande conclusies over trekken. Daarvoor is er te weinig bekend over de concentraties nanoplastics in het milieu. ‘De omvang van de risico’s kunnen we nu nog niet inschatten. Dan moet je ook naar het totaalgehalte andere nanodeeltjes kijken die in het milieu voorkomen. Natuurlijke bronnen, maar ook autoverkeer leveren bijvoorbeeld roetdeeltjes die in het water zweven.’