‘Je hebt wát?’ Derks mond viel letterlijk open. ‘Een baan’, zei Willem-Jan. ‘Je hoorde me wel.’ Huisgenoten keken hem ondertussen aan alsof hij een groen mannetje was dat uit een ufo stapte.
‘Een baanbaan, waar je echt voor wordt betaald?’, vroeg Derk ongelovig. Willem-Jan knikte. Over een maand kon hij al beginnen. Dan was hij weliswaar nog niet afgestudeerd maar de rest wilde hij afmaken in de avonduren en weekenden. ‘Dit is creepy,’ mompelde Derk. ‘Wat heb je met de echte Willem-Jan gedaan?’
Terwijl hij de taart in punten sneed, vertelde de kersverse werknemer over het appartement dat hij tijdens de vakantie had gevonden in Rotterdam. Derk, die pas een dag terug in Wageningen was, keek geschokt. Naast hem schraapte Vera, die zich tot dusver stil had gehouden, haar keel.
‘Ehm, ik heb ook nieuws.’ Derk draaide zich naar haar toe. ‘Deze vakantie heb ik nog eens nagedacht en ik ga toch die master in Groningen doen.’ Ze werd gefeliciteerd, eerst door Willem-Jan en Filippo, en toen volgde Derk aarzelend. Vera zou zelfs over een paar weken vertrekken. Ze wilde het pas delen als ze weer met zijn allen bij elkaar zaten. Iedereen zat nu druk door elkaar te kakelen. De enige die aandacht had voor de taart, die vergeten op tafel stond, was Vecino. De kat stak zijn poot in de slagroom en likte die schoon.
Filippo dacht ondertussen aan zijn eigen nieuws. De zomer was verrassend goed geweest voor zijn relatie – zo noemden ze het nu echt – met Bianca. Ze hadden elkaar lange mails gestuurd. De verbinding bleek te slecht voor Skype, maar dat was eigenlijk een zegen. Hij voelde zich verliefd en wilde met Bianca een appartementje vinden.
‘Wow’, zei Derk. ‘Dit is nog eens manier om het nieuwe collegejaar te beginnen.’ Hij duwde Vecino weg bij zijn taartje. ‘Jullie zijn echt slecht voor mijn hart. Gelukkig zijn Filippo en ik er nog om het fort te bewaken, right?’ Hij sloeg Filippo joviaal op zijn schouders, maar die reageerde niet.
‘Hé Filippo? Ja toch?’ ‘I am afraid, Derk, I also may have something to tell you guys.’