Van alle meubels in Willem-Jans kamer bleek het bed – verrassend genoeg – het lastigst te demonteren. Pas na een halfuur trekken en wrikken kregen ze de laatste plank los zonder het hout te beschadigen.
‘Wat een onding’, zei Derk, en veegde het zweet van zijn voorhoofd. Op de grond was een dikke laag stof zichtbaar geworden. Hier en daar waren voorwerpen te onderscheiden: bierdoppen, chipszakjes en een boxershort.
‘Misschien moeten we dit laten afgraven door een archeoloog’, zei Derk. ‘Dan wordt eindelijk duidelijk hoe lang je hebt gestudeerd.’ Willem-Jan hapte niet. Hij moest opschieten met inpakken en schoonmaken; de huisbaas kwam straks voor inspectie.
In de huiskamer werd Derk begroet door nog meer rotzooi. Overal stonden verhuisdozen, schoonmaakspullen en meubels. Ergens middenin zaten Filippo en Bianca klef te doen op de bank. Ze hadden elkaar nauwelijks losgelaten sinds Bianca terug was uit Afrika. Nog een paar weken en dan zouden ook zij vertrekken, dacht Derk weemoedig. Het enige positieve was dat zijn vriend Jelle nu in huis kwam wonen. Terwijl hij in de keuken een glas cola inschonk, kwam Vera binnen.
‘Ik ben er helemaal klaar voor’, zei ze samenzweerderig en liet haar spiegelreflexcamera zien. Hij grijnsde terug. ‘Het grote moment komt eraan.’ Samen slopen ze even later naar Willem-Jans kamer, om te zien dat hun huisgenoot daadwerkelijk de stofzuiger had gepakt.
‘Komt dat zien mensen!’, schreeuwde Derk door huis. ‘Het achtste wereldwonder. Willem-Jan gebruikt een stofzuiger.’ Grijnzend keken de huisgenoten naar de zwoegende Willem-Jan.
‘We leggen dit vast voor het nageslacht WJ’, zei Vera, haar camera in de aanslag. ‘Anders gelooft niemand het.’ Theatraal liet Willem-Jan de stofzuigerslang nog een paar keer als een lasso boven zijn hoofd slingeren. Na een paar minuten verloor iedereen de interesse en werkte hij alleen verder. Iets voor vijven plofte hij moe op de bank.
‘Mission accomplished.’Hij maakte een high five met Vera, die allang klaar was. Uiteindelijk bleek hij precies op tijd, want er werd vrijwel direct aangebeld. De huisbaas – als vanouds in spijkerbroek en jasje – trok binnen meteen zijn shag uit de zak. Geroutineerd begon hij een peuk te draaien.
‘Laat maar effe zien’, gromde hij. De andere huisgenoten hielden zich afzijdig, maar volgden het schouwspel vanuit hun ooghoeken. Gehaast wierp de huisbaas een blik in Willem-Jans kamer, likte langs zijn vloeipapier en stak de peuk in zijn mond. ‘Ziet er op zich prima uit jongen, maar maak je het nog wel effe schoon?’