Het is een soort koorddansen, maar dan op een band die slap hangt, waardoor je goed moet letten op je balans. ‘Doordat je je zo focust op je lichaam en het touw onder je, is het een soort meditatie’, zegt Kemperman. Tijdens ons interview komen herhaaldelijk mensen aanwaaien die hij vrolijk onthaalt. Wie een poging wil wagen, krijg deskundig advies: ‘Benen buigen en rug recht, als een koningin met boerenknieën.’
Kemperman leerde ongeveer een jaar geleden slacklinen op een festival. Nu gaat hij zelf naar festivals om het anderen te leren. Hij probeert het elke pauze te doen, omdat het hem rust geeft en een leuke manier is om nieuwe mensen te ontmoeten. ‘Er zijn altijd wel nieuwsgierige mensen die mee willen doen. Dat vind ik leuk, iedereen is welkom.’
‘Ik heb niet de meest reguliere weg bewandeld als student’, vertelt Kemperman. Hij wilde eigenlijk geneeskunde studeren, maar kwam in 2009 naar Wageningen voor de bachelor Biotechnologie. Dat diploma heeft hij inmiddels op zak. Ook heeft hij een bestuursjaar bij Unitas achter de rug en zijn masterthesis is al geschreven. Het enige wat hij nu nog moet doen, is een stage. Hij hoopt klaar te zijn met zijn master voor hij 26 is.
Slacklinen is een soort meditatie
Kemperman vreest dat het slacklinen op de campus een stille dood sterft als hij straks op stage gaat. Maar mogelijk pakt hij het daarna weer op, want hij wil in Wageningen blijven. Een PhD in de plantenfysiologie lijkt hem wel wat. Onderzoek doen vindt hij fantastisch en hij ziet een bijkomend voordeel: ‘Ik kan dan mijn eigen tijd indelen, dus dan kan ik weer elke lunchpauze mijn slackline ophangen.’