‘Hoewel Sint Eustasius een Nederlandse gemeente is, ervoer ik een enorm cultuurverschil. Het voelde als een stapje terug in de tijd. Regelmatig viel de stroom uit en we hebben zelfs een dag geen stroom én geen water gehad.
De sporen van het kolonialisme zijn nog duidelijk voelbaar. Ik ben ook naar een congres over racisme geweest; ik heb me nog nooit zo blank gevoeld. Rassenscheiding leeft daar nog steeds, bewust en onbewust. Zo is de meeste communicatie vanuit de overheid in het Nederlands, terwijl maar een klein deel van de mensen daar Nederlands als moedertaal heeft. Desondanks zijn de mensen ongelofelijk vriendelijk. Als ze je met hun auto passeren, stoppen ze, draaien hun raampje naar beneden en maken een praatje.
Ik onderzocht samen met een studiegenootje het draagvlak onder de plaatselijke bevolking voor verschillende methoden om muggen te bestrijden. Er zijn daar veel muggen die virussen zoals dengue en zika kunnen verspreiden. Het is heel moeilijk om dingen te veranderen op Sint Eustasius, want naast de muggen spelen er nog zo veel andere problemen. Om iets te veranderen, moet eigenlijk het hele eiland onder handen worden genomen. De enorme hoeveelheden afval, inclusief verlaten autowrakken en waterputten, leveren veel muggenbroedplaatsen op. Bovendien heeft een groot deel van de mensen nog maar weinig vertrouwen in de overheid. Dat maakt je wel mismoedig.
Er waren ook inderdaad heel veel muggen, echt snoei-irritant. Zelfs Deet en een lange broek hielpen niet: ze staken overal doorheen. Het enige wat helpt om de muggen buiten te houden, is de airco heel hard aanzetten. Maar in het studentenhuis waar we verbleven, hadden we geen airco.
Het was fijn om samen met iemand het onderzoek te doen en daar te zijn. We konden ervaringen delen en de dingen samen relativeren, zoals dat congres over racisme. We deelden samen een kamer, maar dat was alleen maar gezellig.
Ik dacht dat er veel vers fruit en verse groenten op het eiland zouden zijn, maar dat viel erg tegen. Je kon bijvoorbeeld een broccoli kopen voor 12 dollar en ook het fruit was duur. Al het eten wordt geïmporteerd, omdat op het eiland zelf bijna niets wordt verbouwd. Ik houd erg van fruit, dus ik heb me uiteindelijk over de prijs heen gezet.’