© Lotje Hogerzeil
‘Ik krijg dat nu wel naar mijn hoofd: Oh, je bent zo’n typische Amsterdammer die naar Wageningen verhuist’, vertelt Heleen als we elkaar op donderdag treffen bij een kopje koffie aan het Amsterdamse IJ. Die avond vertrekt ze naar Wageningen om daar vanaf vrijdagochtend deel te nemen aan de AID. Spannend? ‘Ik ben pas een paar keer in Wageningen geweest, dus ik weet niet zo goed wat ik moet verwachten. Sinds eind mei ben ik bezig met hospiteren; ik heb al zo’n tien huizen bezocht. Tot zover geen succes. Het is moeilijker dan ik dacht.’ Toch heeft ze er vertrouwen in. Tijdens de AID heeft ze een logeerplek en van daaruit zoekt ze verder. Ze weet wel heel goed wat ze wil: een huis waar huisgenoten echt met elkaar leven, samen koken en van alles ondernemen. ‘Dat is wel even anders dan nu in Amsterdam. Daar leven we thuis langs elkaar heen.’
Ik heb al zo’n tien huizen bezocht. Tot zover geen succes
Skeeleren
Heleen is ervan overtuigd dat ze in alle opzichten klaar is voor het Wageningse leven. Ze verheugt zich bijvoorbeeld op de rustige fietspaden. ‘Geen scooters op de weg, dan kan ik lekker overal skeeleren waar ik wil!’ Maar ze staat vooral te springen om haar interesse in ‘groen leven’ een level hoger te tillen. Na stages bij het Slow Food Youth Network, Taste Before You Waste en WWOOF gaat ze Organic Agriculture studeren om haar steentje bij te dragen aan een duurzaam voedselsysteem. Ze geeft al gastlessen op middelbare scholen door de hele Randstad voor Jong&Duurzaam, om ‘het duurzaamheidsvirus onder jongeren te verspreiden’. Dat blijft ze doen als ze eenmaal in Wageningen woont.
Gestrand in het weiland
Ze kan niet wachten om een Wagenings leven op te bouwen, maar het was geen liefde op het eerste gezicht. Toen ze 18 was, kwam ze hier al kijken op de open dag voor bachelorstudenten. ‘Samen met een groepje middelbare scholieren misten we toen de bus. We moesten met z’n allen door de weilanden op zoek naar de WUR. Toen dacht ik alleen maar: Wat is dit voor gat?!’