Bij veel van de buitenlandse studenten borrelen er echter interessantere verhalen op. Het Indonesische klasgenootje vertelt dat je een compleet nieuwe naam krijgt zodra je trouwt, omdat je dan een nieuw leven begint en een ander persoon wordt. Cultuurverschillen hebben me altijd al gefascineerd. Daarom luister ik vol verwondering naar de verhalen van mijn klasgenoten. Wist je dat je titel in Iran zo belangrijk is dat je er ten aller tijden mee wordt aangesproken, zelfs door je familie? Ik zie het al voor me aan de eettafel: ‘Ingenieur Esther, kan je de aardappels even doorgeven?’ ‘Natuurlijk dokter.
In Thailand ligt en staat alles en iedereen twee keer per dag even stil, als het volkslied klinkt. In China verschijnt aan het eind van elk schooljaar een lijst van de cijfers per student. Als je niet bij de beste tien studenten hoort, dan kun je een paar boze ouders verwachten. Of je kunt het verder helemaal wel schudden. Heel anders dan de Nederlandse ‘zolang je maar een voldoende hebt’ cultuur. Ik vraag me wel eens af hoe het voor een buitenlandse student moet zijn om in Nederland te wonen. Tussen mensen die getrouwd lijken met hun fiets, zich stipt aan afspraken houden aan de hand van hun agenda, praten met de harde ‘G’, en nogal direct uit de hoek kunnen komen. Telkens wanneer ik met internationale studenten praat beginnen namelijk ook wat bijzonderheden van eigen land op te vallen. Gelukkig is Wageningen een beetje buitenland. Ik hou mijn ogen en oren wijd open.