Nieuwe feiten heb ik niet gezien. Er staat namelijk precies wat Wageningen UR wil zijn: een kennisinstituut dat relevant onderzoek doet omdat het samenwerkt met bedrijven. Vervang woorden als ‘verstrengeling’ en het kan in onze brochures. Het ministerie zou het vast lezen en ons als koploper beschrijven. Toch lukt het de journalist prima om een zuur beeld neer te zetten. Au!
Dat juist onze kernidentiteit als belangenverstrengeling geframed wordt, vind ik riskanter dan de vondst van een echt schandaal. Incidenten kun je oplossen, je ziel niet. Het artikel beschrijft een fundamenteel probleem: bijna 40% van onze begroting bestaat uit contractonderzoek en elke euro afhankelijkheid vergroot de kans op partijdigheid. Daar is geen speld tussen te krijgen. Dat samenwerking ook voordelen biedt (meer capaciteit, groter netwerk, snellere toepassing), verandert daar niks aan. Sterker nog, focus op voordeel vergroot de scepsis. Mensen die zeggen dat hun leven ‘echt fantastisch’ is, geloof ik ook nooit.
Laten we voortaan gewoon eerlijker zijn over de moeilijkheden van ons werk. Ik denk dan aan deze advertentie: “Onze publicatiedruk is enorm en opdrachtgevers (inclusief overheid en fondsen) zeuren steeds om concrete aanbevelingen. Onze resultaten demonstreren slechts dat alles complex is. In dat wespennest doen wij onze stinkende best om enigszins objectief te blijven en relevante kennis te leveren. Zo werkt Wageningen UR aan de kwaliteit van leven.” Eens kijken wie uit dat beeld ook maar een greintje belangenverstrengeling durft te extraheren.
Stijn van Gils (27) doet promotieonderzoek naar ecosysteemdiensten in de landbouw. Maandelijks beschrijft hij zijn worsteling met het systeem wetenschap.