© Sven Menschel
In het tweede jaar van je bachelor begin je met het uitpluizen van de laatste anderhalf jaar van je opleiding: keuzevakken, een minor selecteren, eventueel in het buitenland, en het schrijven van je thesis. Het komt met een rotgang op je af. Intussen ben je voor je gevoel pas net begonnen en hang je eigenlijk nog met je hoofd nog in het feestje dat je BSA binnen is.
In mijn omgeving zijn er heel veel mensen die buiten hun studie actief deelnemen aan het studentenleven. En dan bedoel ik niet (alleen maar) bier drinken en brak zijn, maar juist ook op organisatorisch gebied bij studie- of studentenvereniging of een organisatie als Integrand of AIESEC. Zeer waardevolle ervaringen, als je het mij vraagt.
Afkeer
Zelf ben ik dan ook groot voorstander van het concept uitloop. In drie jaar je bachelor halen lijkt me totaal onnodig, als je de vrijgemaakte tijd maar gebruikt om andere nuttige dingen te doen. Toch merk ik om me heen bij organisatorische actievelingen een afkeer tegen het afwijken van het gebaande pad van drie jaar.
Zelf ben ik dan ook groot voorstander van het concept uitloop
We willen hoe dan ook nominaal blijven lopen. En zelfs studenten die er niet zo op gebrand zijn om binnen de tijd die ervoor staat een diploma op zak te hebben, vinden het toch moeilijk om definitief de keuze te maken om een vak te laten schieten om die ene commissie of stage te kunnen doen. Hun argument is evident: ‘onnodig’ verhoogde studieschuld. Het leenstelsel legt de nodige druk op ons.
Draaimolen
Ik sprak laatst een aantal vrienden van mijn ouders: generatie hippie. In hun tijd was het niet ongewoon om in totaal zeven of acht jaar te studeren. Ze namen het ervan en kregen die mogelijkheid van de overheid. En ze hadden er ook het recht op, betoogden ze tegen mij. Het is de periode van je leven waarin je niet meer in het schoolsysteem van primair of secundair onderwijs vastzit en nog niet in de draaimolen van het werkende leven. Het enige moment met de mogelijkheid tot vrijheid.
En generatie hippie als zij zijn, vroegen ze mij vol ongeloof: ‘waarom protesteren jullie niet?’ En inderaad, een enkeling rebelleert hier en daar, maar grotendeels laten we de overheid haar gang gaan. Misschien wordt het tijd dat we eens grootschalig in actie komen tegen de prestatiedruk die het leenstelsel met zich meebrengt. Zoals Arjen Lubach zou zeggen: ik heb het nu lekker maatschappelijk geagendeerd, dus nu kan iemand die verstand heeft van protesteren – en ik kan me niet anders voorstellen dan dat zo iemand er is in Wageningen – ermee aan de slag.