Het is tijd om te gaan. Mijn laatste blog voor Resource is een feit. Na vier jaar en precies honderd blogs stap ik van dit podium af, en stoppen mijn verhalen voor goed. Van alle lijntjes met Wageningen die doorgeknipt moeten worden, is dit de laatste. Vier jaar geleden kreeg ik van de redactie de ruimte om te gaan schrijven, nadat ik de stoute schoenen had aangetrokken en een proefblog had opgestuurd. Het leek me gewoon grappig. Nu realiseer ik me dat ik al die tijd de mogelijkheid heb gehad om de opinie te maken en te beïnvloeden, waar ik Resource erg dankbaar voor ben.
Het leven van een blogger is soms eenzaam. Zeker in die weken dat je niets te melden heb, maar tóch een verhaal in moet sturen. Of die keren dat iedereen je blog totaal verkeerd interpreteert en je snoeihard wordt afgemaakt om iets wat je niet bedoelde. Het waren soms harde lessen. Ik koos vaak een conservatief standpunt, waardoor ik in het progressieve Wageningen nogal eens tegen schenen schopte. Ik leerde een dikke huid te hebben en al het (veelal anonieme) commentaar niet te serieus te nemen. Toch is harde kritiek soms nodig om een discussie op gang te krijgen.
Het schrijven heeft me gevormd, en mede gemaakt tot wie ik nu ben.
Ik hoop dat jullie genoten hebben, maar ook geprikkeld zijn door mijn blogs. Ik was vast wel eens te kort door de bocht en ik zat er ook zeker wel eens naast, maar ik sta voor wat ik geschreven heb. Als blogger heb je de vrijheid om te schrijven wat je ergens van vindt of hoe je ergens over denkt. En om persoonlijk te worden. Dat laatste heb ik meerdere keren geprobeerd, waarvan mijn blog Levenskunst misschien wel het beste voorbeeld is. Het schrijven heeft me gevormd, en mede gemaakt tot wie ik nu ben. Bedankt iedereen, ik heb genoten.