Kunstenares Tinkebell heeft zich, omdat het fosfaat opraakt, laten steriliseren. Fosfaat is een belangrijk onderdeel van kunstmest. Maar als het opraakt hebben we een probleem: we kunnen dan te weinig voedsel produceren om de mensheid te voeden. De wereldbevolking moet minder hard groeien. Dan steriliseer ik me, zei Tinkerbell, die daarop de daad bij het woord voegde. Knap hoor!
Welke WUR-onderzoek(st)er volgt haar voorbeeld? Bent u al gecastreerd of gesteriliseerd? Die vraag is mij ook eens gesteld. Maar in een heel andere context. Ik heb er hartelijk om gelachen.
VMBO-leerlingen van het Pantarijn wilden een rondleiding door een natuurgebied waar vleesossen van Biologische Natuurboerderij Veld en Beek uit Renkum grazen. Op een mooie augustusochtend kwamen er twintig volop puberende, rokende, pukkelige en giechelende jongens en meiden van omstreeks vijftien jaar met de fiets op excursie naar Renkum en ik mocht ze rondleiden. Via een stukje mestflat-ecologie, (he gatver, stront, vliegen, stinkt!) en een oude grafheuvel, stonden we opeens tussen een koppel van twintig blaarkop ossen van drie jaar oud. Machtig grote beesten. Vijfhonderd kilo zwaar.
Enthousiast vertel ik over vaarskalfjes en stierkalfjes, de een wordt later melkkoe en de ander vleesdier. Spannend wordt als het verhaal uitkomt bij het castreren; ‘Dat gebeurt als ze zes maanden oud zijn door de zaadleider met een tang, onder verdoving, dicht te knijpen.’ Je zag de jongens pijn lijden en je hoorde de meiden giechelen. ‘Maar waarom gebeurt dat dan?’, vroeg een jongen. ‘Nou, gecastreerde stieren krijgen malser en meer vlees en ze worden erg rustig. Het testosteron speelt niet zo op.’ Na een halfuurtje lopen we terug naar de fietsen. Een pukkelkop komt opeens naar voren en zegt: ‘Meneer, ik heb nog een vraag. U bent zo rustig, bent u ook gecastreerd?’