De geur van tomatensoep zorgde voor flink meer hartige trek. (foto: Madzia Bryll)
Wageningse voedingsonderzoekers constateerden dat na een onderzoek met proefpersonen in geurende kamers. De conclusie van het onderzoek verscheen onlangs in The international journal of obesity.
De onderzoekers ontdekten verder dat etensgeuren blijven zorgen voor meer trek, ook wanneer proefpersonen tot 18 minuten aan de geur worden blootgesteld. Dat klinkt logisch, maar het onderzoek hiernaar is beperkt en de conclusies tegenstrijdig. ‘Dat geuren op de korte termijn trek geven is duidelijk,’ zegt Mariëlle Ramaekers, promovenda bij Food Quality and Design. ‘Je ruikt friet en wilt het opeten.’ Een Engelse proef suggereerde echter dat het effect daarna omdraait. Proefpersonen die een voedingsmiddel langdurig roken, vonden het voedsel minder lekker.
Dat Ramaekers andere resultaten vond, wijt ze aan verschillen in opzet. In de Wageningse proef, zaten de 21 deelnemers in geurende ‘mood rooms’ en werd hun aandacht niet specifiek op de geuren gericht. De Engelse proef had een minder realistische geurblootstelling. De 12 deelnemers roken intensief aan een potje met geprakte banaan. ‘Bovendien,’ zegt ze, ‘vroegen wij naar trek, terwijl de Engelsen wilden weten hoe “aangenaam” de proefpersonen een geur vonden.’
Obesitas
Voedingsonderzoekers zijn benieuwd naar zulke signalen die trek remmen, zonder daadwerkelijk te eten. Een voorbeeld is het kauwen op voedsel zonder te slikken. Zo’n ‘rem’ kan helpen bij de bestrijding van overeten en obesitas. Ramaekers zag dat geuren op die manier kunnen werken wanneer ze betrekking hebben op voeding buiten hun eigen ‘geurcategorie’. Proefpersonen die snoepbanaantjes roken, hadden relatief minder zin in tomatensoep. Maar geen van de etensgeuren verminderde de algemene trek.
Zelf is Ramaekers erg benieuwd of haar proef dezelfde resultaten zou opleveren bij mensen met overgewicht of obesitas: ‘Er zijn aanwijzingen dat zij anders reageren op voedselsignalen.’ Verder onderzoek zal verder duidelijk maken hoe geuren – samen met andere omgevingsprikkels – bepalen wat we eten. ‘Dit,’ zegt Ramaekers, ‘is een stukje van die puzzel.’