Een officiële meting in een wedstrijd op de Super G kwam onlangs uit op 92 km/uur. Maar downhill gaat het nog een stukje rapper. Dan worden op de rechte stukken snelheden van boven de honderd kilometer per uur geskied. Dat halen gewone stervelingen op wintersport niet. Hou je vast: Anna Jochemsen doet het op één been. De kersverse sporter van het jaar in Ede komt in Sotsji uit op de gewone slalom, de Super G en de Super Combi.
Anna Jochemsen wint er geen doekjes om: ze is een durfal. ‘Zeker in vergelijking met de andere skiesters. Ik hou er wel van om hard te gaan. Er zijn wel eens momenten dat ik denk ‘waar ben je mee bezig’. Je staat anderhalf tot twee minuten op één been in een gebogen houding. Je verzuurt als een gek. In de bochten bouwt zich een druk op van twee tot drie keer je lichaamsgewicht. Op de rechte stukken bereik je snelheden van honderd kilometer per uur en dan moet je na de finish ook nog keihard remmen.’ Ze is wel eens flink gecrasht na de finish. Maar vallen hoort bij haar sport. Risico’s nemen. ‘De snelheid opzoeken’, noemt ze het. Met zo hoog mogelijke snelheid een bocht ingaan. Je balans houden. Soms gaat het goed, soms gaat het fout. Maar angst? ‘Ik heb wel eens afdalingen downhill gehad dat ik me afvroeg of het wel goed zou afl open. Soms ga je zo hard dat je ski gaat klapperen. Je voelt dan je knie heen en weer zwabberen. Dat is angstig, dan moet je je wel even herpakken.’
Bumperklever
Die hang naar snelheid zit er nou eenmaal in. Ook op de openbare weg houdt Jochemsen wel van een beetje doorrijden. Ze lacht er wat ongemakkelijk bij. De laatste bon moet ze nog betalen, geeft ze eerlijk toe. ‘Maar ik ben geen bumperklever of zo. Ik ben een sociale automobilist, maar ik hou van inhalen. En als het kan, ga ik hard.’ Zo hard als haar Volkswagen Polo het toelaat. Dat scheelt dan weer, want het is geen bolide. ‘Als ik naar Oostenrijk rij, gaat het toch niet harder dan 160 per uur.’
Maar op de piste moet het materiaal top zijn. Skiën is een materiaalsport. Het gaat om de juiste ski, de juiste lengte, het juiste profi el op het glijvlak, de optimale hoek aan de zijkanten waarmee je de bochten letterlijk aansnijdt en natuurlijk de juiste wax. Alles voor de beste grip op de sneeuw, legt Jochemsen uit. Voortdurend worden de ski’s bijgeslepen, want elke piste, elke soort sneeuw vergt een andere aanpak. Om de snelheid nog wat op te voeren, skiet Jochemsen dit seizoen op een langere ski. ‘Ik skiede afgelopen jaren op een bord van 203 centimeter. Dit jaar op 211 centimeter. Langer betekent een groter oppervlak, minder weerstand per vierkante centimeter en dus meer snelheid.’
Sotsji
De data 10, 11 en 14 maart staan in Jochemsen’s agenda dik omcirkeld. Dan staan de Super G, de Super Combi en de slalom op het Paralympische programma. ‘Sotsji is de beloning. Mijn doel is altijd geweest om in mijn sport zo ver mogelijk te komen. Om mezelf voortdurend te verbeteren, te kijken waar mijn top ligt. De Spelen zijn niet het enige waar ik het voor doe. Ik geniet van elke wedstrijd. Straks weer de Europa Cups en in januari de World Cups. Maar de Spelen zijn de top. Voor de paralympische sport is ook veel meer aandacht nu de Spelen eraan komen. De Spelen zijn een mijlpaal. Dat je daar aan mee mag doen, is enorm. Het betekent dat je het hoogst haalbare hebt gehaald. De Spelen kunnen een enorme wending in je carrière zijn. In je hele leven zelfs. ‘
Stiekem droomt Jochemsen natuurlijk van meer dan meedoen. Droomt ze ervan geschiedenis te schrijven. Maar kan dat? ‘Ik moet een hele goede dag hebben en een beetje geluk’, schat ze haar kansen realistisch in. ‘Mijn beste resultaat dit seizoen is zesde, in een deelnemersveld dat ik ook op de spelen verwacht. Ik heb een hele goede zomer gehad, mijn skiën is veel krachtiger geworden. Ik verwacht dus die zesde plek te verbeteren. En dat kan zomaar een medaille zijn.’
Foto: Mathilde Dusol