‘Tasmanië wil haar inkomsten uit de landbouw verhogen. De focus in het landbouwbeleid ligt daarom vooral op het verbeteren van de irrigatie, zodat er ook kostbaardere gewassen kunnen worden verbouwd, die afhankelijker zijn van water. Ik heb voor mijn thesis gekeken naar de potentiële gevolgen van dat beleid tussen nu en 2050. Ik heb met boeren gepraat om te ontdekken wat zij van de plannen denken.
Achteruit voorspellen
Voor de interviews heb ik de backcast-methode gebruikt, wat inhoudt dat je vanuit een voorspelde toekomst terugkijkt op hoe je daar zou zijn gekomen. Bij de forecast-methode gaan mensen vaak extrapoleren op wat we nu doen, wat creativiteit in de weg staat. De backcast-methode bleek geschikt voor het identificeren van potentiële voor- en nadelen. De boeren geloofden dat verbeterde irrigatie economisch gunstig kon zijn, maar waren ook bang om afhankelijk te raken van het irrigatiesysteem. Daarbij zou het voor sommige boeren lastig zijn om zo’n grote ommezwaai te maken. Tot slot zou het landschap sterk veranderen, wat inwoners kan tegenstaan.
De natuur in
De eerste drie weken kon ik bij een gezin inwonen. Dat was heel gezellig, ik voelde mij net hun zoon. Uiteindelijk vond ik een kamer dichter bij de universiteit. Ik heb niet veel contact gehad met mijn huisgenoten, maar ben vooral opgetrokken met mijn begeleider die in Tasmanië zijn PhD doet. Met hem en zijn vriendengroep ging ik vaak op stap: met de auto en een tentje de natuur in. Tasmanië heeft nog veel oerbossen, dat was wel heel gaaf om te zien.
Amerikaans
Qua cultuur lijkt Tasmanië op Amerika. Mensen met wat hogere functies zijn erg van de kleine lettertjes en letten daarom goed op wat ze zeggen. Waar ik ook achter gekomen ben, is dat mensen snel enthousiast zijn en ja zeggen, maar vervolgens een afspraak ook weer snel vergeten. Mensen onder elkaar zijn heel vriendelijk en gedragen zich als één grote familie, maar ondertussen doet iedereen professioneel zijn eigen ding. Samenwerken is daar nog niet echt de standaard.’