Ook zonder zekerheid kun je komen waar je wilt. Neem Albert Casals. Een levenslustige Spaanse jongen van twintig jaar. Met nauwelijks geld op zak reist hij de hele wereld rond. Liftend. Over zijn reis die hij samen met zijn vriendin Anna naar het uiterste puntje van Nieuw-Zeeland maakt, is een documentaire gemaakt. In zijn rolstoel komt hij op de meest bijzondere plekken, door te liften en door te vertrouwen op vriendschap en gastvrijheid van mensen. ‘Bang dat me iets zou overkomen ben ik nooit geweest. Mijn enige angst was dat mijn dromen niet uit zouden komen, dat de wereld veel saaier zou zijn dan ik me voorstelde. Veel dingen zijn zoveel makkelijker te realiseren dan we denken, zolang je maar niet denkt dat een mooi idee bij voorbaat onuitvoerbaar is. Je zou op elk moment een nieuwe weg kunnen inslaan’, zegt hij in een interview na het IDFA-festival. Niet dat iedereen nou perse stante pede zonder geld z’n backpack moet pakken om de wereld in te trekken. Ieder zijn ding. Maar laat je niet al te veel beperken door zaken zoals crisis, zekerheid en toekomst, is de boodschap die Albert Casals in de praktijk brengt. Ik vind het een mooi voorbeeld van iemand die precies doet waar hij blij van wordt, en ook slaagt in het schijnbaar onmogelijke. En alle verhalen van mensen die na hun afstuderen maar geen baan kunnen krijgen, ik maak me er niet al te druk om. Een beetje vertrouwen hebben á la Albert Casals kan nooit kwaad.
What the heck?
Studeren is veel te leuk om er nu al mee te stoppen, was mijn gedachte na het HBO. Een van de redenen waarom ik besloot een master te volgen in Wageningen. Ook uit praktische overwegingen - de banen liggen momenteel nou niet bepaald voor het oprapen. Baanzekerheid krijgen afgestudeerden van nu eenmaal niet meer vanzelfsprekend…
