Foto: @gwd2015
Het WUR-team uit het bestuurscentrum doet al sinds het begin van het Wagenings Dictee mee. Met twee eerste en een tweede plek (afgelopen jaar) startte het team, geformeerd rond de wetenschapsvoorlichters, als favoriet. Die favorietenrol werd sans gêne, zij het nipt, waargemaakt. Het team eindigde met gemiddeld 12 fouten als eerste. ’t Schip van Blaauw werd tweede met gemiddeld 12,75 fouten. Resource lege met 13,5 fout beslag op dederde plek.
Individueel ging Leidenaar Pieter van Diepen, niet voor het eerst, met de eer strijken. Van Diepen is een ‘profi’ en maakte slechts twee fouten. Piet Aben, voormalige WUR-voorlichter werd tweede en beste Wageninger met vijf fouten. Michèle Gimbrère uit het WUR-team legde met zes fouten beslag op de met drie anderen gedeelde derde plaats.
Het dictee werd geschreven door bestuursvoorzitter Louise Fresco. Fresco maakte er een afrekening van. In listig geformuleerde zinnen nam zij de preoccupatie van hoogopgeleiden met regionale en seizoensgebonden voedselvoorziening op de hak. Die ‘niet bijster goocheme consumenten’ hebben er volgens Fresco niks van begrepen. Romantische middeleeuwers zijn het, volgens Fresco, die blind zijn voor de revenuen van de moderne technologie zoals gmo.
De grote winnaar van de avond werd Speeltuin Tuindorp, het goede doel van dit jaar. De inleg van de deelnemers leverde 10.580 euro op. De Lionclub Wageningen, samen met de bibliotheek organisator van het Dictee, verhoogde dit bedrag naar 12.500 euro. De Stichting Het Gehandicapte Kind verdubbelde dat bedrag naar 25.000 euro en het Oranjefonds doneerde datzelfde bedrag. Uiteindelijke opbrengst: 50.000 euro voor de bouw van een binnenaccommodatie bij de speeltuin.
Het integrale dictee gaat als volgt:
De contemporaine stedeling koketteert volgaarne met boekenwijsheid over voeding, die, contrair aan de etymologie, merendeels verkregen is via Google. Op welhaast rousseauaanse wijze worden teloorgegane gerechten geïdealiseerd. Liefst vergaart de narcistische stedeling zijn mystieke nutriënten bij een marginale agrariër. Onnavolgbare argumenten voor de preferentie passeren de revue in ellenlange discussies over de omineuze rol van hoogtechnologische voedselproductie die het mythische desoxyribonucleïnezuur contamineert. Voor scepsis is te midden van dit gekrakeel geen ruimte. Regionaal en seizoensgebonden zijn leidraad. Gemakshalve wordt genegeerd dat aan het begin van het vorig millennium dit bittere noodzaak was met rigoureuze consequenties. Onze overgrootouders waren dagenlang in de weer met de weckpotten voor winterse voorraden. Dit proces wordt appertisatie genoemd naar een Franse suikerbakker die het begin achttiende eeuw ontdekte. Seizoensgebonden deficiënties veroorzaakten, met name in sociaaleconomisch gedepriveerde bevolkingscategorieën, gebreksziekten, zoals hypoproteïnemisch oedeem en ernstige diarree. Gedurende strenge winters voorafgegaan door een magere oogst, liep de mortaliteit flink op. De florissante overvloed aan foerage in supermarkten en speciaalzaken maakte hieraan een eind, maar de geblaseerde bourgeois ziet dit als een omen. Liever vergaart hij zijn victualiën aan huis bij een rechtschapen landman. Sans gêne worden hoge voedselprijzen en abstinente kwaliteit gepreconiseerd. Arglistig wordt ideologisch ingespeeld op de niet bijster goocheme hoogopgeleide consument. Het boudst is de combinatie van de regionale inclinatie met de supervoedselrage. Gretig kauwt men op gojibessen en Peruviaans kippenvoer, geïmporteerd uit verre contreien. Zo verschillen we anno 2015 niet veel van de bijgelovige middeleeuwer met zijn peperdure mengsels tegen apocalyptische vergiftiging. Dat was niet weggelegd voor kwijnende paupers. Die volstonden met knoflook en dat werkte wel.