Foto: Eric Buermeyers / Shutterstock
Het duurde even voor ik dat doorhad, op dinsdag 20 november. Voor het studentencomplex aan de Marijkeweg zag ik die dag tientallen mannen in camouflagekleding staan. Ze hadden hun telelenzen gericht op een balkon op de tweede verdieping. Even gebeurde er niets, totdat er een vogel van het balkon vloog en het hele gezelschap erachteraan holde. Toen wist ik het. Dit moesten twitchers zijn, de mannen – ja, meestal mannen – die meteen in de auto springen zodra ze horen dat ergens in een uithoek van het land een zeldzame vogel is gespot.
De uithoek was in dit geval Wageningen-west en de zeldzame vogel bleek een notenkraker. Een notenkraker had ik al wel eens gezien – een moment van stil geluk in het Zwarte Woud – maar de twitcher was voor mij een nieuwe soort. Ik wist van zijn bestaan, maar had er nog nooit één van dichtbij gezien. Tot dat moment dus. Want daar stonden ze in hun volle fanatisme, samengedromd rond 180 gram bruin-witgevlekte zeldzaamheid, hopend op die ene unieke foto.
Het was een drukte van jewelste, gezelligheid alom, alleen het kraampje met koek en zopie ontbrak nog. Maar het duurde slechts even. Want hoewel die notenkraker op het moment van schrijven nog altijd van balkon tot balkon wipt, zijn de meeste twitchers alweer gevlogen. Op naar de volgende zeldzaamheid.
Vincent Oostvogels (22) zoekt in zijn twee masteropleidingen Forest and Nature Conservation en Animal Sciences het kwetsbare raakvlak op tussen natuurbeheer en voedselproductie.