Organisatie - 13 maart 2008
Vetcool mobieltje
’s Avonds thuis, onder het eten, maakte ik terloops melding van de nieuwe ontwikkeling. Het werd ineens stil tijdens de dagelijkse culinaire chaos. Vijf paar verraste kinderogen en één paar nieuwsgierige vrouwenogen keken mijn kant op. Papa heeft een nieuw mobieltje van zijn werk! ‘Welke heb je?’ ‘Geen idee.’ ‘Waar is ie?’ ‘In mijn tas, nog in de verpakking.’ ‘Mogen we hem even zien?’ ‘Nou heel even dan, we zijn aan het eten.’
De nieuwe aanwinst werd met bewondering opgenomen door mijn gezinsleden. Een echte Nokia classic 3110, met 1.3 megapixel camera en bluetooth. Wow! Mijn status was in één klap veranderd van de Swiebertje van het huis in een gave gast met een vetcool mobieltje. Tussen de piepers en het toetje werden tijd, datum, password, bluetooth, ringtones, voicemail en telefoonlijsten geïnstalleerd en waren de eerste foto’s, filmpjes en geluidsopnames gemaakt en uitgewisseld. Ik was volledig up-to-date.
Helaas heb ik mijn nieuwe vetcoole maat nog niet helemaal onder controle. Hij blieperdebliept, blaft, boert, trilt, krijst en roept – ‘chillen, laat die vlees lekker grillen’ - op de meest onverwachte en ongelukkige momenten. Mijn losgeslagen nazaten genieten met volle teugen. Het startscherm toont een recente foto van mij op mijn verjaardag, met feestmuts, waarop de leeftijd te prominent prijkt en waar de midlifecrises mistroostig vanaf druipt. Stiekem verlang ik terug naar de draaitelefoon die gewoon tringtring rinkelt en dat ik dan mijn moeder aan de lijn krijg.
De ultieme waardering voor Rinkel kwam later op de avond van mijn jongste dochter. ‘Pap, waar werk jij eigenlijk?’