Met luid gespetter zakten zes frikadellen in het frituurvet. ‘We gaan beginnen!’, brulde Willem-Jan. Gewoon om zijn eigen stem nog eens te horen. Grinnikend pakte Bianca biertjes uit de koelkast, en een voor een druppelden de huisgenoten de keuken binnen. Elise zat al klaar met een kladblok, voor de notulen.
Toen iedereen zat stak ze meteen van wal. ‘Ik heb een andere kamer. Eindelijk kan ik weg uit de rotzooi en herrie, volgende maand trek ik bij twee vriendinnen in.’ Ze keek triomfantelijk om zich heen. ‘Dat werd hoog tijd’, merkte Bianca op. ‘Je zat al zo te zeuren de hele tijd, over de afwas en het schoonmaakrooster.’ ‘Welk schoonmaakrooster?’, katte Elise terug. ‘Nou ja, mij maak je er niet meer boos mee. Als jullie komende maand nog een beetje je best doen tenminste.’
Wilem-Jan schraapte zijn keel. ‘Nou, dan kun je nu de vergadering verlaten. Jouw input hebben we niet meer nodig.’ Drie huisgenoten wierpen hem een verontwaardigde blik toe. ‘We moeten een nieuwe huisgenoot hebben, en bespreken waar ons huisweekend heen gaat. Elise beslist daar niet meer over.’ Toen richtte hij zich weer tot Elise. ‘Maar als je per se wil, mag je wel blijven als toehoorder’, zei hij wijs. ‘Dan maak ik ook geen notulen meer’, zei Elise die haar pen en kladblok meteen doorgaf aan Vera. Bianca genoot zichtbaar van dit lompe gedoe, maar Derk vond het minder. ‘Nou, ik ga je missen’, zei hij vanuit zijn hoekje van de bank. ‘De nieuwe huisgenoot moet wel een beetje schoonmaken, anders wordt het hier niet om te harden. En ik zou het leuk vinden als het een buitenlander wordt.’
Dat was een gevoelig punt, waar in de Mortierstraat wel vaker over gepraat werd. Er waren altijd drie pertinente tegenstanders geweest, Willem-Jan, Vera en Elise. Willem-Jan had geen zin in gedoe, Vera was bang dat haar Engels te slecht was. Maar nu Elise wegging was er een kans.
‘In mijn huis geen buitenlanders’, zei Willem-Jan keihard. ‘En voor Vera is het vooral vervelend’, voegde hij toe. Vera bloosde een beetje. ‘Ze volgt al een jaar vakken in het Engels, dus dat is geen excuus’, schreeuwde Bianca. ‘En in de International Club weet ze anders prima te communiceren met andere culturen.’ Alle blikken richtten zich op Vera, die nog wat verder wegzakte achter het kladblok. ‘Ok, ik ben voor’, piepte ze.
Willem-Jan zag dat hij ging verliezen. Kwaad stond hij op om nog wat frikadellen in het vet te gooien.
‘Hij moet wel van frituur en bier houden, en niet zeuren als ik gewoon Nederlands praat. Dat moeten ze maar leren.’
Na een korte stilte bedacht hij zich. ‘Het moet een vrouw worden. Zo’n Portugese, met veel vriendinnen.’