© Sven Menschel
Niet eerder had ik zo naar de vakantie uitgezien als in de aanloop naar deze zomer. De laatste maanden waren een gekte en daarna zette ik een punt achter mijn studiejaar, bestuursjaar en mijn bijbaantje. Nadat alle Ierland-ervaringen waren afgerond en ik klaar was met de eindeloze sociale activiteiten van Ipso Facto, gingen mijn verlangens uit naar één ding; een tijdje weg zijn van alles en iedereen! En uit de boeken in de zomervakantie zou je denken. Maar nee, het tegenovergestelde gebeurde.
De volgeplande agenda in het afgelopen jaar zat zeker vol met verrijkingen van het studentenleven, maar het studiejaar stond niet in het teken van studeren. Eigen schuld natuurlijk, was nou maar iets vaker bij college aanwezig geweest. Toch zijn het niet enkel de colleges die je verdieping geven. Integendeel, mijn studie is veel te breed om in de colleges ergens diep op in te gaan, lijkt het soms. Internationale ontwikkelingsstudies, het is al te breed om in één zin te vertellen wat het inhoudt.
Net als in het eerste jaar ligt in het tweede jaar van de bachelor de focus binnen ontwikkelingsstudies geregeld op Afrika. Super, vind ik zelf, het is na het Midden-Oosten mijn favoriete regio om te bestuderen. Casestudies zijn talrijk en divers, van microfinancieringsprojecten in Ghana tot gender-trainingen in Tanzania. Interessant maar twee jaar en tientallen casestudies later vraag ik mij af of ik op de opleiding wel iets over Afrika heb geleerd. Het oprichten en instorten van projecten vormt de rode draad van menig vak, terwijl geschiedenis en het reilen en zeilen van lokale culturele gebruiken achterwege blijven. Deze context is zó belangrijk! Waarom leren wij er dan zo weinig over?
Verdieping in context en historie zou geen overbodige luxe zijn
Tja, als ik niks over de context van Afrika te leren krijg dan doe ik het zelf wel. De zomervakantie bleek het perfecte moment om een gigantisch boek over Congo door te spitten. Schrijver Van Reybrouck is niet zuinig met woorden, Congo telt 680 pagina’s, en informeren deed het zeker. Ik wist ineens meer te vertellen over Congo dan over de ontwikkelingslanden die regelmatig centraal staan in ons programma. Fijn dat ik als aspirerende conflictwetenschapper iets aan mijn complete onwetendheid kan doen, over een land dat qua conflict niet onder doet aan de conflicten die de headlines wel halen. Dit informeren gebeurt niet in de collegezaal, maar terwijl ik onderuitgezakt op de bank lig in het vakantiehuis van een vriend in Frankrijk. Heerlijk die verdieping op vakantie. Ik werd niet alleen wijzer over Congo, mijn vakantie zal daarnaast eindigen met meer kennis over conflict in Angola en de onafhankelijkheidsstrijd van Egypte anno 1919.
Betekent bovenstaande dat ik ontevreden ben over mijn studie? Ik denk het niet, ook al zou verdieping in context en historie geen overbodige luxe zijn. Het feit dat ik mij in mijn vrije tijd in deze onderwerpen stort, is misschien juist iets dat gepassioneerde docenten aanwakkeren. Methodes en theorie kun je in een collegezaal aanleren, en die leren we zeker. Verdieping in je interessegebied moet je toch echt zelf doen naar mijn mening, vooral binnen een studie als internationale ontwikkelingsstudies. Als we ons op school in alle details wat ontwikkeling betreft gaan verdiepen, zitten we over twintig jaar nog steeds in de collegebanken!