© Marc van Mil
Marc van Mil studeerde in 2005 af als biotechnoloog. In april werd hij verkozen tot de beste docent van alle Nederlandse instellingen voor hoger onderwijs. Hij kan dus een goed verhaal vertellen. Dat is mede de reden dat hij is uitgenodigd om samen met René Smulders (Plantenveredeling) een lezing te houden over sleutelen aan DNA. Resource sprak met hem op de campus in Utrecht, waar hij docent is bij de opleiding Biomedische Wetenschappen.
Hoe word je Docent van het Jaar?
‘Alle instellingen voor hoger onderwijs mogen elk jaar elk een kandidaat voordragen. Mijn universiteit heeft mij gevraagd of ze mij mochten voordragen. In 2014 was ik Talent van het Jaar op onze universiteit. Uit de ongeveer 30 landelijke kandidaten zijn er vijf geselecteerd. Tijdens een bijeenkomst in de Jaarbeurs in Utrecht heeft de jury mij uitgekozen.’
En dus draaf je nu overal op als onderwijsexpert?
‘Dat valt wel mee. Onlangs stond ik op Lowlands. Dat was heel leuk om te doen. Woensdag dus in Wageningen. Maar het zou wat mij betreft nog wel vaker mogen. Ik zou best een soort DNA-docent des Vaderlands willen worden. Ik heb ook de ruimte om dat te doen. Ik ben docent en doe zelf geen onderzoek in het lab. Ik doe nog wel onderzoek naar onderwijs. Ik denk dat ik die prijs mede heb gekregen, omdat ik me voor de jury heb geprofileerd op de maatschappelijke impact van mijn vakgebied.’
Komt dat ook in jouw lessen aan de orde?
‘Ja, als ik de kans heb, probeer ik de maatschappelijke impact van genetische technologie te combineren met de wetenschappelijke feiten. Voor mijn studenten is dat heel belangrijk. Het eerste jaar komen ze hier binnen met de idee dat DNA allesbepalend is. Dat je met DNA alles kunt. Designbaby’s maken bijvoorbeeld. Maar dat kan helemaal niet. Een deel van mijn missie is om feiten en fictie van elkaar te scheiden. Om mensen te laten nadenken over de vragen die er op dit moment werkelijk toe doen.’
Zoals?
‘We kunnen tegenwoordig het DNA van ongeboren baby’s op tal van erfelijke aandoeningen screenen. Welke feiten wil je dan wel en welke niet aanbieden aan ouders. Of stel je gaat naar het ziekenhuis om je te laten behandelen voor kanker. Tijdens de screening van je DNA komt de arts bijvangst tegen in de vorm van een verhoogd risico op Alzheimer. Moet de arts dat vertellen? Wil jij dat weten? Moeten we vooraf een soort vragenlijst invullen over wat je wel en wat je niet wilt weten? Maar je weet vooraf helemaal niet wat de arts tegen gaat komen. Genetische afdelingen in ziekenhuizen zijn zoekende hoe daarmee om te gaan.’
Wat vind jij?
‘Ik wil dat mensen op een geïnformeerde manier een standpunt innemen. Mensen moeten de ruimte nemen om de informatie tot zich te nemen. Ik probeer mensen te verleiden om eerst goed te luisteren en vragen te stellen voordat ze iets gaan roepen.’
Dat is ook wat je van je studenten verwacht?
‘Ja. Vragen stellen is eigenlijk belangrijker dan de goede antwoorden kunnen spuien. Ik wil dat studenten zich zo ontwikkelen dat ze zelf verbanden leggen en op een eigen manier naar de feiten leren kijken. Ons onderwijssysteem is daar helaas niet goed op ingericht. De juiste of verrassende vragen stellen wordt niet zo beloond in ons onderwijs. Eigenlijk moet je studenten beoordelen op de vragen die ze stellen, in plaats van deantwoorden die ze geven.’
Wat kunnen we woensdag verwachten?
‘Het wordt geen technische verhaal. Ik ga een paar scenario’s schetsen zoals hierboven. Ik wil vooral heel veel vragen oproepen.’
‘Sleutelen aan DNA’ is woensdag 13 september gratis bij te wonen. De WURtalk begint om kwart voor acht ‘ s avonds in gebouw Forum.