Dit alles hebben we nodig om voor ons managementplan voor de komende honderd jaar ons droombos, ons target forest, te creëren. ‘The sky is almost the limit’ volgens onze leraar. Drieëntwintig hectare hebben we tot onze beschikking. Om ons helemaal uit te leven. Op papier dan. Grappig vind ik het om, terwijl we bezig zijn elk plotje naar ons droombos te vormen, door de ogen van onze Zwitserse groepsgenootjes naar het Nederlandse bosbeheer te kijken. Vreemd is het voor hun dat Nederlanders op zo’n kleine schaal bezig zijn met een verschillend natuurbeheer. ‘You crazy Dutch people with your Thuja’. Waarbij ze doelen op een grote conifeer, die normaal veel in parken of tuinen voorkomt, en hier tussen de grove dennen en beuken midden in het bos staat.
In Nederland moeten we natuur ook wel op een klein schaalniveau bekijken. En is ons natuurlandschap natuurlijk heel wat anders dan de uitgestrekte bossen van een land als Canada. Maar dit kan je ook op een hele andere manier bekijken. Mooi vond ik de visie van Ruben Smit over Nederlandse natuur, die vol overgave vertelt over de echte wildernis die je op bepaalde plekken kunt tegenkomen. Deze Wageningse ecoloog is bezig met een film over de Oostvaardersplassen en gaf in maart een lezing op het Forum. In de preview beelden die werden vertoond lijkt de Nederlandse wildernis ineens niet onder te doen voor die van Afrika – galopperende konikpaarden, jankende vossen, een overscherende zee-arend. Serengeti in de Nederlandse polder. Het is maar net hoe je het bekijkt.