Organisatie - 12 juni 2008

Symposiumtasjes

Afgelopen week was ik op een symposium in Praag. Ik ga graag naar symposia. Je kunt dan lekker ongegeneerd de hele week rondlopen met een linnen symposiumtasje dat ieder bij aanvang plechtig krijgt uitgereikt. Heerlijk. Thuis in Nederland wordt er toch altijd een beetje raar gekeken als je met zo’n sullig bungelend linnen tasje aan je schouder rondzwalkt. Tenminste, buiten Wageningen. Zo’n symposium geeft een vrijbrief. Als ik vrijwel zeker weet dat niemand kijkt, huppel ik stiekem wel eens een stukje. Dan hupst het tasje zo vrolijk heen en weer.
Voor het opdoen van nieuwe kennis en voor netwerken is zo’n symposium natuurlijk ook nooit weg. Nieuwe mensen en gewoontes leren kennen: ‘What’s that terrible noise behind me?’ ‘Don’t worry; a Chinese man is eating his soup.’ Met een Turk die tijdens het avondprogramma in een stijlvol Praags kasteel voor het eerst een klassiek concert bezocht: ‘Is it allowed to dance here?’ ‘Well yes it is allowed, but you would make a fool of yourself.’ ‘Okay then I keep sit down.’ Met een slungelige Engelsman: ‘Where do you come from?’ ‘From outside the building.’ ‘No I mean, which country do you come from?’ ‘Oh, I come from The Netherlands.’ ‘I don’t like Dutch humour.’
Het meest productieve en diepgaande gesprek voerde ik met een vooraanstaande Amerikaanse professor. ‘Do you like symposium bags?’ ‘Ehhh, well they’re functional, and you?’ ‘I like them very much, I collect them.’ ‘Did you say you collect those silly symposium bags?’ ‘Yes I do-dele-did.’ De Amerikaanse prof keek mij ongelovig aan en gaf me vol medelijden zijn symposiumtasje. Meteen daarna trok hij wit weg en vroeg weifelend: ‘Do you think there is a slight chance that I wasn’t dreaming yesterday when I saw someone hopping through the symposium hall with his symposium bag?’ Ik keek hem diep in zijn onzeker tollende ogen en antwoordde filosofisch en fier: ‘Nothing is impossible.’