‘Waar is Jonas?’ vroeg ze geïrriteerd.
- ‘Waarschijnlijk bomen aan het knuffelen met zijn droeftoetervriendjes,’ grijnsde Willem-Jan. Er werden wat schouders opgehaald, Jonas vergat elke afspraak.
- ‘Dan beginnen we maar,’ zei Bianca, die vanzelf de leiding nam. Willem-Jan floot tussen zijn tanden toen ze A4’tjes uitdeelde:
- ‘Zozo, een agenda. Heb je ook een hamer?’ Waarop Bianca haar schoen uittrok om er theatraal mee op tafel te slaan.
- ‘Orde,’ schreeuwde ze hees. ‘Punt één zijn de huistaken.’
- ‘Ja daar moeten we dringend vanaf,’ zei Willem-Jan, waarna de ‘voorzittershamer’ langs zijn hoofd vloog.
- ‘Ik vind de verdeling best eerlijk’, begon Vera, ‘alleen doen mensen hun taak vaak te laat.’ Beschuldigende blikken gleden naar Willem-Jan.
- ‘We moeten er een straf op zetten als je je taak te laat doet,’ zei Elise. ‘Trakteren op taart. Zelfgebakken natuurlijk.’ Bianca rolde met haar ogen. Ze vond tegenwoordig alles wat Elise zei irritant. Zeker sinds het geintje met een gespot-bericht mislukte en Elise toevallig aanpapte met Robin, een lekkere KSV-jongen.
- ‘We moeten het ook over de afwas hebben,’ vervolgde Elise. ‘Het..’
- ‘Waarom?’ zei Bianca.
- ‘Nou, er staat altijd heel veel en het stinkt.’
- ‘Jij liet hem laatst ook staan hoor,’ zei Bianca, armen over elkaar. Elise sloeg hier geen acht op:
- ‘En na het afwassen moet iedereen het putje even schoonmaken. Kleine moeite, terwijl het supervies is als je dat voor iemand moet doen.’
- ‘En ik maar denken dat we in een studentenhuis wonen’, zei Bianca. ‘Hoe dom van mij.’ Haar overslaande stem deed Willem-Jan opkijken van zijn smartphone.
- ‘Is er soms iets?’ vroeg Elise verbaasd.
- ‘Ja, er is iets. Waarom moeten dingen verdomme altijd op jouw manier? Als je hier al zit, dan lees je. Wanneer zie je die fucking afwas überhaupt?’ Bianca begon steeds harder te praten en in haar nek verschenen rode vlekken.
- ‘Waarom doe je nou zo lomp?’ zei Elise rustig.
- ‘Jezus, je bent echt onuitstaanbaar,’ ontplofte Bianca. ‘Ik wil je superbrave gezeur niet meer horen. Ik wil je superbrave gezicht niet meer zien. Ik wil dat je…’ Een moment was Bianca stil, wild ademend, zoekend naar woorden. Toen barstte ze in huilen uit en beende weg op één schoen. Iedereen keek onwennig om zich heen en Willem-Jan sloeg met zijn hand op tafel:
- ‘En de vergadering is gesloten.’ Niemand lachte.