Stage

Elise zuchtte diep terwijl een lichte paniek vanuit haar buik omhoog begon te kruipen. Ze probeerde hem nog weg te zuchten, maar het lukte niet. Zou ze dan helemaal nooit een stageplek kunnen vinden? Ze was al maanden bezig met mailtjes, open sollicitaties, telefoontjes, mensen vragen. Regelmatig had ze etentjes afgezegd, en een paar toffe feesten overgeslagen om de perfecte brief te schrijven maar niemand leek haar te willen hebben. Niemand! Bij het laatste bedrijf had ze een man gesproken, en het leek hoopgevend. Zijn collega was op vakantie, maar die zou binnen een week reageren. Ze had een brief en haar cv gestuurd, haar supergoede cijferlijst, haar moeder had alles nagekeken en aangescherpt. En nu was het weer drie weken en twee telefoontjes later. Nog steeds niks. Het zoveelste amateuristische bedrijf dat haar gewoon liet stikken. Als het nou niet snel lukte zou ze vertraging oplopen of met een minder goede plek genoegen moeten nemen. Niet goed voor haar carrière, en dat terwijl ze op koers lag voor een cum laude. De tranen prikten achter haar ogen en ten einde raad besloot ze haar moeder te bellen. ‘Lieverd, wat is er?’, vroeg die geschrokken. ‘Mam, ik weet dat je aan het werk bent, maar ik heb nog steeds geen reactie.’ Ze voelde zich zó moe en machteloos opeens. Haar moeder klonk afgeleid, maar probeerde haar op te beuren. ‘Je bent zó goed bezig. Gewoon iedereen nabellen, mailen, laten weten dat je er bent met al je talent. Het komt goed.’ ‘Nee, mama, het komt niet goed. Er gebeurt niks, niemand wil me hebben.’ ‘Natuurlijk wel, lieverd. Je bent mijn slimme, mooie dochter. Sterk en ambitieus, gewoon nog even doorzetten. Ik moet nu gaan hoor. Dag!’ Elises maag kromp ineen. Ze was helemaal niet zo bijzonder, anders had ze dit simpele klusje ook wel kunnen klaren. ‘Sterk en ambitieus’, de woorden dreunden na in haar hoofd. Ze wilde wel, maar blijkbaar kon ze het niet. Toch niet goed genoeg. Precies waar ze altijd al bang voor was geweest. Ze belde haar studieadviseur, maar die nam niet op. Ondertussen dacht ze aan twee studiegenoten die haar al het werk hadden laten doen tijdens het laatste groepsproject. Zij hadden al wel een plek, in Australië nog wel. Ten einde raad whatsappte ze haar jaarclubgenootje, die ook nog geen stage had. ‘Zin in een koffie? Moet even mijn hart luchten.’ Binnen een minuut had ze een reactie. ‘Goed idee, ik trakteer. Heb een stage!!!’