Volgens minister Bussemaker en vele anderen is het belangrijk dat promovendi de eindstreep halen. Je PhD niet afmaken, is kapitaalvernietiging. Bovendien blijft het altijd aan je knagen als je afhaakt, zegt mijn omgeving. Wie stopt krijgt spijt.
Nou, hoera, het is mij bijna gelukt. Mijn proefschrift is goedgekeurd; als ik de promotieceremonie nog doorsta, ben ik doctor. Allemaal mensen in mijn omgeving zijn blij voor mij. ‘Daar kun je trots op zijn’, zeggen ze. Mijn moeder moest bijna huilen van geluk toen ze het boekje zag.
Ik ben niet trots. Eigenlijk heb ik ook geen zin in feest. Ik wil helemaal niet trouwen met de wetenschap. Tijdens mijn promotietraject is juist duidelijk geworden dat ik niet zo goed in de academische wereld pas.
De eerste twee jaar van mijn promotietraject waren leuk en leerzaam, maar na die tijd begon ik het nut van mijn eigen werk te wantrouwen. Dat is niet meer overgegaan. Mijn PhD afmaken was vooral vervelend en het uiteindelijke proefschrift vat al die nare herinneringen voor mij samen.
Nu ik klaar ben, merk ik dat mijn zelfvertrouwen is afgenomen en ik minder flexibel ben geworden. Ik zie overal potentiële problemen. Ik ben minder spontaan en dat was juist mijn kracht. Ondertussen hoor ik in mijn nieuwe werkomgeving dat gepromoveerden verder van de maatschappij afstaan. Over voordelen hoor ik niks.
Ik heb spijt. Mijn PhD afmaken, dat was pas kapitaalvernietiging.