Spekglad

‘Nou, toedeloe hoor, ik ben er vandoor!’ Met een grote armzwaai stoof Bianca langs de keuken, waar Elise en Vera net de boodschappen uitpakten voor het avondeten. Bianca hoorde hen nog net ‘doei’ roepen toen ze de deur dichttrok. Haastig frommelde ze aan haar fietsslot. Ze was veel te laat. Vanavond vond het invechten op de kroeg plaats, het einde van de introductietijd van KSV. Met de hele vereniging probeerden ze dan aspirant-leden van KSV buiten de deur te houden, terwijl die zich een weg naar binnen vochten. Ze trok haar brasjasje recht en stapte op de fiets. De afgelopen dagen had ze nauwelijks geslapen, zo druk was ze geweest met de ontgroening. Nou ja, ontgroenen, zo mochten ze het officieel niet noemen. Maar eigenlijk kwam het daar wel op neer. Ze gniffelde. Terwijl ze zo hard mogelijk naar de Stadsbrink fietste, dacht Bianca aan de streken die ze de nieuwelingen had geleverd. Die arme zieltjes dachten dat ze gewoon op kamp gingen ergens buiten Wageningen. Leuk elkaar beter leren kennen, beetje spelletjes doen. Wisten zij veel dat ze ’s nachts amper zouden slapen, continue toegeschreeuwd zouden worden en dat ze overdag allemaal zwaar fysiek werk moesten doen. Samen met een commissiegenootje had ze er bijzonder veel plezier in gehad om degenen met de grootste mond nog eens extra te kakken te zetten. Een meisje had geweigerd haar zelf meegebrachte lunchpakket af te geven en dus had ze de boterham met kipkerriesalade in het haar van het meisje gesmeerd. Eigenlijk mochten ze de klooien niet aanraken, maar je had het gezicht moeten zien van dat meisje toen ze die gele smurrie op haar hoofd kreeg. Dat was die uitbrander na afloop wel waard. Hi-la-risch! Bianca hoopte dat ze het meisje bij het invechten weer tegen zou komen. Tja, dat hoorde er nu eenmaal een beetje bij. Ze was zelf ook zo behandeld toen zij de VIT liep; zij moest op haar knieën door Cantil kruipen. Bij het gebouw van KSV was het nog rustig, maar Bianca wist dat ze binnen allerlei barricades opwierpen om straks de nieuwe leden tegen te houden. Er zouden planken over de treden liggen om de trap in een glijbaan te veranderen en boven stonden alle leden klaar om zoveel mogelijk kek en smurrie over de aspirant-leden te gooien. Ze trok de deur open en rende naar binnen. Bovenaan de trap zag ze een paar uitgelaten verenigingsgenoten staan. ‘Ik kóhóóm!’ schreeuwde ze omhoog met raspende stem. Er lagen al planken over de treden, maar haar inschatting dat deze nog niet glad waren gemaakt, was onjuist. Ze wist een paar meters te maken dankzij haar snelheid. Maar daarna misten haar voeten grip en tot haar ontzetting voelde ze haar benen onder zich vandaan glibberen. Met een rotgang smakte ze met haar gezicht op de planken en gleed naar beneden. Ze voelde een stekende pijn door haar mond trekken en ze proefde bloed. Van bovenaan de trap hoorde ze gelach, niemand waagde zich op de spekgladde trap om haar te hulp te schieten. ‘Blijf daar maar liggen hoor,’ grapte iemand. ‘Je bent een prima extra barricade!’