Student - 24 januari 2008

Spaans

1788_nieuws.jpg
Overal om me heen doen mensen vruchteloze pogingen zich meester te maken van de Spaanse taal. Het lijkt wel een ziekte, een virus dat zich heel langzaam maar toch ook heel zeker verspreidt. Ben je eenmaal geïnfecteerd, dan kom je er bijna niet meer vanaf. Zoals bij iedere chronische ziekte ken je perioden waarin je geestelijke afweermechanisme even de overhand heeft en je er nauwelijks nog last van hebt. Maar na een periode van onregelmatig leven, weinig slaap en vooral blootstelling aan de verkeerde elementen laait het toch weer op.
De pest van deze ziekte, die ik voor het gemak HLD (hispanic linguage disorder) zal noemen, is dat het vrijwel nooit echt doorzet zodat mensen ook daadwerkelijk Spaans leren. Meestal blijft het beperkt tot het regelmatig aan de eettafel verkondigen dat men voornemens is deze taal te leren spreken, om vervolgens in een hopeloze Suske-en-Wiskevariant ervan te vragen of de flessos vinos kan worden doorgegevenos.
De meer volhardende geïnfecteerde laat het hier niet bij, maar doet een iets serieuzere poging. Ook deze laat zich van tijd tot tijd ontvallen dat hij Spaans gaat leren, maar demonstreert dit daarnaast door uit te leggen hoe Barcelona, cerveza en Ibiza correct uitgesproken dienen te worden. Bovendien leert hij eens in de twee tot drie weken een nieuw Spaans woord, dat met veel trots wordt gedeeld met alle aanwezigen.
Slachtoffers van de zwaarste en zeldzaamste vorm van HLD gaan er zelfs toe over om een cursus te volgen. Hiervan zijn twee uitkomsten mogelijk: of ze leren Spaans spreken en houden op het steeds te verkondigen, of ze kunnen na afloop van de cursus nog steeds geen Spaans en geven het op, waarna je ze er ook nooit meer over hoort.
Welke uitkomst het ook wordt, een cursus blijkt het enige medicijn voor HLD. Hoog tijd, dus, dat ik er ook een ga volgen, want onderhand hebben al zo veel mensen hun kennis van het Spaans met mij gedeeld dat ik begin te vinden dat ik er heel wat van kan.