Het nieuwjaarsfeest van de Tharu-bevolking in Kathmandu.
‘Na jaren studeren, colleges volgen en academische tijdschriften lezen, verwachtte ik dat alles logisch en samenhangend zou zijn. Maar toen ik naar Nepal ging en met verschillende mensen praatte, bleek de werkelijkheid best rommelig. Als onderzoeker is het lastig om je tussen die verschillende perspectieven te bevinden, omdat ze allebei logisch zijn als je ze apart bekijkt. Ik vond het moeilijk om daarmee om te gaan.
Ik heb een etnografische studie gedaan, met kwalitatieve data. Ik ging om met allerlei soorten mensen en deed een aantal interviews per week. Nepal is een interessant geval, omdat het één van de meest rurale landen in de wereld is. Tegelijkertijd is het sterk aan het urbaniseren. In de hoofdstad Kathmandu wonen veel inheemse migranten die zijn opgegroeid in dorpen en weinig mogelijkheden hebben. Ik bestudeerde hoe inheemse culturen tot uitdrukking komen in nieuwe urbane omgevingen.
Rihanna
Twee bevindingen waren het meest relevant. Ten eerste suggereren beleidsdocumenten van internationale organisaties dat de inheemse bevolking specifieke behoeften heeft en bijzonder kwetsbaar is voor bepaalde dreigingen. Dit klopt slechts ten dele. De inheemse jongeren verschillen niet zo sterk van andere jongeren als de organisaties aannemen. Sommige jonge migranten die ik tegenkwam, luisterden graag naar Rihanna en gingen naar het winkelcentrum en de bioscoop. Sommigen vonden het belangrijker om Engels te spreken dan hun inheemse taal, omdat ze graag internationaal wilden zijn en een goede baan wilden krijgen.
Ten tweede realiseerde ik me dat de inheemse bevolking niet homogeen is. Neem de Tharu-bevolking, de vier na grootste etnische groep in Nepal. Deze mensen zouden volgens het heersende beeld allemaal hetzelfde zijn, maar dat klopt niet. Er zijn veel interne conflicten en discussies, bijvoorbeeld over hoe ze hun eigen nieuwjaarsfeest moeten vieren.
Kritische reflectie
Mijn aanbeveling is om de internationale beleidsdocumenten aan te passen aan de diverse werkelijkheid. In plaats van uit te gaan van homogeniteit en specifieke kwetsbaarheid, kunnen we opener zijn. We kunnen bijvoorbeeld zeggen: er is een specifieke inheemse bevolkingsgroep die in een urbaan centrum leeft. Wat zijn hun problemen op dit moment, onafhankelijk van het feit dat ze inheems zijn? Ik denk dat dat het beleid waardevoller maakt.
Het viel me ook op dat sommige organisaties en activistische groepen waar ik mee praatte mij echt probeerden te beïnvloeden. Ze hadden hevige politieke debatten en wilden dat ik dacht zoals zij. Op de universiteit zouden we vakken moeten hebben om studenten kritisch te leren nadenken over hoe wetenschappelijke inzichten worden gebruikt door verschillende mensen, en hoe onderzoek ter plaatse effect heeft op die mensen.’