‘Barro Colorado Island is een wetenschappelijk natuurreservaat in het midden van het Panamakanaal. Het eiland maakt deel uit van het beroemde Smithsonian Environmental Research Center en is bijna onaangetast door de mens. Ik werkte er tijdens het laagseizoen toen maar vijftien mensen op het eiland leefden en bijna geen mensen op bezoek kwamen. Dit gaf me de gelegenheid om diepe relaties met de mensen te ontwikkelen die met mij op het eiland woonden.
Mijn thesisonderwerp was de populatieontwikkeling van ocelotten in de laatste twintig jaar. Een groot deel van mijn tijd heb ik doorgebracht op kantoor met het doorkijken van foto’s van cameravallen die overal op het eiland zijn geplaatst. Gedurende mijn tijd op Barro Colorado Island heb ik rond 140.000 foto’s bekeken en notulen gemaakt over de soort, leeftijd en activiteiten van de dieren die op de beelden te zien waren. Ik was blij dat ik samen kon werken met ervarene en bekende wetenschappers die op het eiland onderzoek deden.
Naast mijn werk op kantoor heb ik ook veel veldwerk gedaan. We gingen vijf dagen per week naar buiten om de cameravallen te vervangen en om naar dode dieren op de wegen te zoeken. Tijdens de vijf uur durende wandelingen moesten we rivieren oversteken, de weg vinden door dichte bossen lianen en idioot steile hellingen beklimmen. De twee meisjes met wie ik werkte en ik maakten er altijd een competitie van om elkaar te motiveren. We gleden vaak uit en kwamen bedekt met zweet, modder, doornen en insecten terug. De douche was altijd het beste deel van deze dagen.
Tijdens het veldwerk maakten we kennis met het fascinerende dierenleven op het eiland. Eén keer kwamen we toevallig een brulaap tegen. Hij zat op een tak naast het pad en bleef daar zitten om naar ons te kijken. Het was geweldig om van zo dichtbij het dier te zien dat ons elke dag wekte met zijn gebrul. We zagen ook veel coati’s, een soort kruising tussen een kat en een aap. Als je coati’s nadert, moet je altijd zingen of schreeuwen om ze te waarschuwen. Anders zouden ze in paniek kunnen raken en zich kunnen verwonden tijdens het vluchten.
Ik ging met gemengde gevoelens terug naar huis. Ik had een geweldige tijd op het eiland en daarom was ik verdrietig, maar ik keek er ook naar uit om naar de echte wereld terug te gaan. Op het eiland leek alles zo surrealistisch.’