Student - 25 maart 2010

Op de barricades

Het is vast leuk. Gezamenlijk strijden voor een gemeenschappelijk doel bindt mensen. Maar is met spandoeken de straat op nog wel van deze tijd?

Protesteren blijkt zo leuk te zijn dat er beroepsactievoerders zijn die elke beweging van de overheid aangrijpt om zich te laten gelden. Het type politieke activist dat niet geregeerd wil worden maar wel verandering wil. In de jaren tachtig was het veel gewoner dan nu. Van twee redactieleden van Resource weet ik dat ze vroeger voor minder naar het Malieveld gingen. Ze maken zich boos over de schamele omvang van moderne protestacties. Als ik de verhalen moet geloven zijn de moderne protesten vergeleken met toen zo vreedzaam (lees: laf) dat geen enkele beleidsmaker zich er iets van aantrekt.
Ik heb geconstateerd dat de actie tegen het reorganiseren van het studiefinancieringssysteem weinig aanhang had om drie redenen. De leukste vind ik dat het lijkt alsof moderne studenten zich anders organiseren. Niet meer wij-zij, maar om de tafel. Het debat aangaan. Zelf de politiek in, of geen rookbommen naar politici strepen maar mailbommen.  Opiniestukken schrijven en gepubliceerd worden. Bloggen. Online petities.
In dit geval bestaat er onduidelijkheid over het alternatieve systeem dat het kabinet wil doorvoeren, met de aankomende verkiezingen als extra complicerende factor. Ik heb zelfs gehoord dat dit nieuwe systeem al op meerdere landen zeer behoorlijk blijkt te werken. Als een student niet sterk achter een standpunt staat gaat hij niet zijn kostbare tijd verdoen met een spandoek in de hand. Studiedruk speelt dus ook een rol.
-Ga je mee protesteren?
-Waartegen?
-Ze gaan onze studiefinanciering afpakken!
-En ik ben al bijna blut. Oke.
-Daarna doen we een biertje in de bunker. Het wordt lachen.
-Prima, ik heb toch een middagje vrij.
Deze kleinschalige manier van actievoeren maakt te weinig indruk. Het lijkt me beter om met meer mensen een goed opgezette protestactie te organiseren waar de beleidsmakers echt niet omheen kunnen, of op zijn minst mensen op de hoogte brengt van het probleem. Als dat niet lukt - of als het wel lukt maar je wil niet als boze boeroeper overkomen - is het zinnig om te proberen via de publieke weg gehoord te worden.