Student
Ondertussen in...

Ondertussen in…. Colombia

De Colombiaanse bevolking heeft begin oktober in een referendum ‘nee’ gezegd tegen het moeizaam tot stand gekomen vredesakkoord tussen de overheid en guerrillabeweging FARC. Desondanks kreeg president Juan Manuel Santos enkele dagen later de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn bijdrage aan dat akkoord. FARC en de overheid zitten nu opnieuw aan de onderhandelingstafel.
Carina Nieuwenweg

Sindy Suan, masterstudent Molecular life sciences geeft commentaar op het nieuws uit haar land.

‘De FARC is een guerrillabeweging die al vijftig jaar in Colombia tegen de overheid vecht. De rebellen waren het niet eens met het politieke klimaat in ons land en besloten zich hier op een gewelddadige manier tegen te verzetten. Ze willen betere leef- en werkomstandigheden en meer rechten en onderwijs voor de werkende klasse. Ze zien het socialisme als een beter alternatief voor het kapitalisme en sturen aan op een revolutie. Ze begonnen met stakingen en protesten, waar de overheid destijds met harde hand op reageerde. De FARC-beweging groeide in omvang en om de strijd te kunnen voortzetten was er steeds meer geld nodig. Door de jaren heen zijn ze steeds verder van hun oorspronkelijke idealen af komen te staan en begonnen ze met illegale activiteiten zoals ontvoeringen en drugshandel om de strijd te bekostigen.

Vier jaar geleden opende onze president Juan Manual Santos de onderhandelingen met de leiders van FARC om de strijd te beëindigen. In september sloten ze een overeenkomst, maar op 2 oktober werd die weggestemd door de Colombiaanse burgers. Helaas waren sommige groepen en een bepaalde politieke partij het niet eens met deze overeenkomst. De president is nu bezig met het inzamelen van ideeën voor een nieuwe overeenkomst.

Als Colombiaanse maak ik me zorgen over de onzekere situatie. Het heeft vier jaar geduurd voor er een potentieel vredesakkoord op tafel lag en nu moet er opnieuw onderhandeld worden. Het is een teleurstelling voor de mensen uit gebieden vlakbij het oerwoud en vlakbij de kampen van FARC. Zij maken de oorlog van dichtbij mee. Mensen worden ontvoerd omdat ze familie in het leger hebben of omdat de familie veel geld heeft. Veel mensen hoopten dat er eindelijk een einde was gekomen aan deze oorlog. Helaas is er meer tijd en discussie nodig.’

Leave a Reply


Je moet inloggen om een comment te plaatsen.