Commentaar door Marco Dompé, promovendus bij Physical chemistry and soft matter
‘De aardbeving is een regelrechte ramp. Mensen voelden de aarde letterlijk schudden ’s nachts: één grote beving gevolgd door vele naschokken. Tijdens het ochtendnieuws werd duidelijk dat er veel doden waren gevallen en er veel mensen vermist werden. Er werd alles aan gedaan om mensen te redden. Maar uur na uur nam het dodental toe. De burgemeester van de zwaarst getroffen stad, Amatrice, liet weten dat de helft van de stad gewoon niet meer bestond.
Mensen gingen al gauw vragen stellen over de status van de gebouwen: waren die wel aardbevingproof genoeg? Na de zware aardbeving van L’Aquila in 2009 is er veel geld vrijgekomen voor het verbeteren van de gebouwen. Het frustreert mensen dat dat kennelijk niet altijd is gebeurd. Bijvoorbeeld bij een oude kerk die gerestaureerd zou worden. Toen die kerk instortte, nam die een woonhuis dat eronder lag mee: een familie met kleine kinderen kwam om het leven. Het nieuws staat bol van dergelijke schandalen.
Ik kan me voorstellen dat het lastig is om historische gebouwen aardbevingbestendiger te maken. Woonhuizen verbeteren is één ding, maar oude gebouwen moeten soms helemaal opnieuw gebouwd worden omdat ze eeuwen oud zijn. Ze verliezen dan iets van zijn culturele charme. Dat is een lastige afweging, maar mijn inziens gaat veiligheid voor.
Wat nog erger is, is dat extreem rechtse partijen de situatie gebruiken voor hun campagne. Ze roepen dat slachtoffers van de aardbeving die dakloos zijn geworden nu in tenten moeten verblijven, terwijl immigranten in hotels of stenen huizen vertoeven op dit moment. Ik vind dat belachelijk, maar vreemd genoeg voelen mensen zich toch aangetrokken tot zulke quotes. Waarschijnlijk omdat ze boos zijn en een zondebok zoeken.’