Commentaar door Alexandra Drozdowska student Environmental Sciences.
‘Toen de kolonisten lang geleden in Canada kwamen, hebben zij overeenkomsten gesloten met de oorspronkelijke Canadezen. Die wisten echter niet waar ze aan begon en werden zwaar benadeeld. De mensen kregen kleine reservaten toegewezen en hun manier van leven konden ze niet meer voortzetten. In deze reservaten zijn de leefomstandigheden vaak slecht. De reservaten zijn vervuild door bedrijven en het water is vaak niet drinkbaar.
De kinderen van de inheemse bevolking werden vroeger onder dwang weggehaald bij hun ouders en naar kostscholen gestuurd. Volgens de Canadese overheid was dat nodig ‘to kill the Indian in the child’. Vaak werden ze in de internaten misbruikt. Als ze na een aantal jaar terugkwamen, waren ze hun moedertaal en cultuur vergeten. Ze voelden zich verwesterd. Velen van hen trokken naar de stad. Ook daar voelden ze zich niet thuis, omdat mensen neerkijken op de inheemse bevolking. Dit leidde tot alcoholverslaving, drugsgebruik en depressies. Deze groep kreeg zelf ook kinderen. Het is een vicieuze cirkel waar deze bevolkingsgroep niet meer uitkomt.
De laatste kostschool sloot in 1996 en de regering bood officieel excuses aan in 2008. Toch is het nog steeds een diepe wond. Momenteel is er de Idle No More-beweging. Deze zet zich in om een einde te maken aan het achterstellen van de inheemse bevolking. Ook de overheid probeert de situatie te verbeteren. Er is financiering voor geestelijke gezondheidszorg en voor schoon drinkwater. Totdat er echte verbeteringen zichtbaar zijn, heb ik zelf mijn twijfels. De politiek praat er namelijk al vele jaren over.
Tijdens carnaval verkleden veel mensen zich als indiaan. Mensen doen dat voor de lol, maar ze hoeven niet te leven met het stigma waar de inheemse bevolking mee leeft. Ik denk dat het beter zou zijn als men zich niet zo verkleedt. De inheemse bevolking voelt zich dan geen grap meer.’