Commentaar door Omar El Hage, student Bedrijfs- en Consumentenwetenschappen
‘Het was de eerste keer dat ik de premier hoorde praten over de dreiging van een stijgende zeespiegel in Aruba. Ik vind het zelf een groot gevaar voor ons eiland. Ik zie het al voor me: stranden zullen deels verdwijnen en gebouwen komen onder water te staan. Dat is een ramp. Een groot deel van onze economie draait op toerisme. Alle toeristen blijven dan weg.
Ik klink negatief, maar het is moeilijk om het anders te zien met de huidige klimaatveranderingen. Onder mijn vrienden in Aruba lijkt niemand zich echt zorgen te maken. Ze beseffen dat het een probleem is, maar zolang ze de effecten niet zien, maken ze zich geen zorgen. Het grote probleem is: in actie komen als de problemen zichtbaar zijn, is te laat.
Klimaatverandering kun je in Aruba nu al aan den lijve ondervinden. Mijn grootouders klagen erover op Skype. Op het land dat zij bezitten, stonden vroeger veel bomen. Tegenwoordig is dat lastig door de droogte. Ik ben benieuwd hoe hun land eruitziet als ik over twee weken naar Aruba vlieg.
De overheid probeert ons eiland volledig zelfvoorzienend in haar energiebehoefte te maken. Dit wil ze in 2020 bereiken. Een goed initiatief. Ook bij de mensen dringt het langzaam door dat handhaven van de huidige manier van leven geen optie is. Net als vele anderen hoop ik dat er deze keer wel een bindend akkoord tot stand komt in Parijs. Een akkoord dat de uitstoot van broeikasgassen beperkt en terugdringt.
Mijn “thuisthuis” loopt in de toekomst daadwerkelijk gevaar door klimaatverandering. Dat vind ik heel raar. Nu moeten we in Parijs stappen zetten zodat Aruba en de rest van de wereld een kans hebben in de toekomst.’