Organisatie - 10 april 2008

Nooit te oud om te leren

Hij promoveerde een paar weken na zijn 65e verjaardag. In een recordtijd van tweeënhalf jaar had hij zijn proefschrift over het belang van de stroomsnelheid van water voor het kweken van sponzen afgerond. Hét bewijs dat je nooit te oud bent om te leren, zo zegt de Amerikaan Dominick Mendola ook in een van zijn stellingen: You can’t teach an old dog new tricks has been proven false by this candidate’.

Mendola had er al een hele carrière opzitten, met de zee en haar bewoners als rode draad, toen hij in Wageningen zijn promotieonderzoek begon. Nadat hij in 1971 was afgestudeerd als oceanograaf, richtte hij met anderen een bedrijf op dat systemen bouwt voor de kweek van vis en garnaal. In de jaren tachtig werkte hij als consultant in de garnalenkwekerij, en in 1990 begon hij een bedrijf voor de productie van bioactieve stoffen bij ongewervelde zeebeestjes. Na de aanslagen van 11 september 2001 stortte de biotechnologiesector echter in en liepen de investeerders weg. ‘Omdat we nog niks hadden om te verkopen hield het toen op.’ Voor zijn acht werknemers vond hij ander werk, alleen voor zichzelf lukte dat niet, mede door het ontbreken van een doctorstitel. Dan ga ik er één halen, dacht Mendola.
Juist in die periode vroegen Wageningse onderzoekers hem of hij wilde meewerken aan grootschalige aquacultuur van sponzen, primitieve meercellige diertjes. Hij zei meteen ja. Zijn vrouw bleef met hun toen veertienjarige dochter in Amerika, wat zwaarder was dan hij dacht. ‘Ik reisde sinds mijn twintigste al de wereld rond, maar was meestal niet langer dan een paar weken weg.’
Toch beviel het Mendola goed om terug op school te zijn, al was hij ouder dan al zijn docenten. ‘Ik ging wel wat eerder naar huis als we met z’n allen naar de kroeg gingen. Maar ik heb leren werken als wetenschapper.’
Toen hij in thuis in Californië aan zijn proefschrift werkte, dook hij af en toe de zee in om een uur te zwemmen. Maar wel dwars op de kust. ‘Je moet weten hoe ver je kunt gaan. Als je langs de kust zwemt, is het makkelijk om op te geven.’ En dat doet hij niet.
Om brood op de plank te hebben zoekt hij nu een baan als universitair onderzoeker of manager in de biotechnologie-industrie, al is dat op zijn leeftijd ook in Amerika niet meer zo makkelijk.
Aan nieuwe ideeën en energie heeft Mendola intussen geen gebrek. Zondagnacht nog werd hij om drie uur wakker met een idee over biobrandstof van algen die groeien op zonlicht. Hij maakte meteen wat tekeningen, en wil er eens mee langs een zonne-energiedeskundige.

Re:ageer