Nek-aan-nekrace in coverstrijd

Beide covers nemen elk een derde van de stemmen voor hun rekening. De overige acht proefschriftcovers blijven daar ver bij achter. Alhoewel, je weet het nooit. De strijd duurt nog tot volgende week donderdag 10 januari. Op dit moment hebben al meer dan 2500 bezoekers hun stem uitgebracht. Die respons is boven verwachting. Berkeley De Iraanse Nasim Mansoori is aangenaam verrast door alle aandacht voor haar cover. Dat mailt ze vanuit haar huidige werkplek, de gerenommeerde universiteit van Berkeley in Californië. Oud-collega’s attendeerden haar op de nominatie van haar cover. ‘Geweldig nieuws natuurlijk. Maar eerlijk gezegd wist ik tot voor een paar dagen terug niet van het bestaan van deze Coverprijs.’ Mansoori bedacht zelf het idee achter de cover, maar nam iemand in de arm om dat beeld vorm te geven. Machinerie ‘Ik wilde een cover die op de inhoud van mijn onderzoek sloeg, maar tegelijkertijd makkelijk te begrijpen was voor een leek’, legt ze uit. Dat onderwerp is de productie van cellulose in de celwand. ‘Dus die stenen muur was een gegeven.’ Daarnaast wilde ze ook de hele machinerie van enzymen achter die biosynthese laten zien. "Mijn studie heeft bijgedragen aan het begrip daarvan. Dat is verbeeldt in het doorbreken van die muur door een cellulose-synthasecomplex.’ Galapagos Daniel Orellana is verrast door alle aandacht voor zijn cover. Hij werkt op de Galapagos Eilanden bij de Charles Darwin Scientific Foundation en werd via Facebook op de coverstrijd geattendeerd. Orellana maakte de cover zelf en bewerkte daarvoor een foto die hij in 2009 maakte in Berlijn. ‘De foto is van het plein voor de Rijksdag, toen ik daar stond te wachten in de rij voor de glazen koepel. De ondergaande zon toverde prachtige kleurreflecties op het plein.’ Dans Orellana kwam de foto’s weer tegen toen hij voor het ontwerp van de cover zijn bestanden doornam. Hij past een paar filters toe op het beeld en was klaar. De cover draagt volgens hem het idee over dat menselijke beweging zelden willekeurig is. ‘Patronen komen als vanzelf tevoorschijn. De interactie van mens en omgeving wordt zichtbaar als een soort dans.’ Misschien wel een winnende dans.