‘We hebben acht concerten gegeven in twaalf dagen’, vertelt Lucie, die de reis mede organiseerde. ‘Heel vermoeiend omdat ze in China ze geen pauze houden. Anderhalf uur achter elkaar spelen zijn we niet gewend.’ En er waren meer cultuurverschillen. ‘Mensen praten en bellen gerust door de muziek heen. Gelukkig waren we van tevoren gewaarschuwd.’ Het orkest koos voor Zhangzhou omdat die stad een partneruniversiteit van Wageningen heeft. Aalt Dijkhuizen is er regelmatig op bezoek en de weg naar het nieuwe centrum heet Wageningen Road. De Ontzetters wisselden een avond muziek uit met Chinese studenten. Om en om lieten ze iets horen, waarbij opviel dat de Chinezen hele andere instrumenten gebruiken. ‘Een soort platte harp en een soort fluit met een kalebas aan de bovenkant.’
Toch was het de inspanning meer dan waard, want er kwam veel publiek. ‘Alle zalen waren groter dan het concertgebouw, en ze zaten behoorlijk vol. Zo iets maken we in Nederland nooit mee.’ De Ontzetting kwam ook in de krant en op een kleine regionale tv-zender. ‘Die heeft een bereik van 50 miljoen kijkers, onvoorstelbaar groot voor ons.’
Overal waar ze kwamen trokken de Nederlanders veel bekijks, vooral de lange jongens. ‘Iedereen wilde met ons op de foto. Na de concerten, maar ook gewoon als we in de stad liepen.’ Naast al die muziek konden ze ook genieten van een traditionele thee-ceremonie en zijn ze in het zijde-museum geweest. Op een lokale markt werd er voor hun neus een kip geslacht. ‘Die markt stond in schril contrast met de viersterrenhotels waar wij sliepen. Het verschil tussen arm en rijk is echt enorm in China.’
De studenten keken hun ogen uit tijdens het eten. ‘Het eten was erg interessant’, vertelt Lucie. ‘Als ontbijt kregen we een keer salade met stukjes ezel. Een andere keer was er salade met een soort zee-wormen. Niet echt mijn ding. ‘