Bianca zat rechtop op de bank, wachtend tot het tijd was richting busstation te lopen. Naast haar stonden een grote rugzak en reistas. Op tafel lagen papieren met achtergrondinformatie over het project waar ze ging werken. Nog twintig minuten.
Ze had geprobeerd wat te lezen, maar was te opgewonden om haar hoofd erbij te houden. In huis was het stil, op het getik van de keukenklok na. Ze voelde haar hart – net als vaker de afgelopen dagen – een sprongetje maken. Gisteravond had ze al afscheid genomen van Vera en Derk. En daarna nog uren geappt met Filippo, die al in Italië zat.
Nu moet het echt gebeuren meid, dacht ze. De minuten trokken tergend langzaam voorbij en zelfs met deze vertrektijd zou ze veel te vroeg op het busstation zou zijn. En te vroeg in de trein. En veel te vroeg op Schiphol, waar ze met haar ouders had afgesproken. Ze liet haar ogen nog even over de huiskamer gaan – de laatste keer voor de komende maanden – en het briefje dat Willem-Jan had opgeplakt: ‘Huisgenoten! Ik ben er vandoor en lig straks aan het strand in Zuid-Frankrijk. Veel plezier met jullie tentamens en thesissen. Denk aan me als jullie zitten te zweten in de bibliotheek. Ik zal een cocktailtje op jullie drinken. So long schatjes.’
Híj is over een week terug, zei een stemmetje in haar achterhoofd. Jíj blijft maanden in Afrika. Ze drukte de gedachte weg. Als het niet spannend was, zou het ook niet zo interessant zijn, dacht ze. Een mantra dat Bianca in haar hoofd bleef herhalen.
Op de achtergrond tikte de klok verder. Met haar voet speelde ze met een wijnkurk. Om haar gepieker op afstand te houden, ritste ze haar day pack open, en liep de belangrijkste spullen nog eens langs. Papieren, visum, geld, internationale stekker. Hoewel ze haar paspoort al drie keer had gezien, schrok ze omdat ze deze niet direct tegenkwam. Toen de pas achter wat paperassen tevoorschijn kwam, moest Bianca onwillekeurig lachen. Stresskip gaat de wijde wereld in.
Het is tijd om te gaan, dacht ze. Ze laadde de backpack op haar rug. Met de klink in haar hand keek ze nog één keer achterom. Zo. Op avontuur dan maar.