‘Zes.’ Willem-Jan keek op van de dobbelsteen. ‘Filippo mag een cadeau uitpakken.’ Op aandringen van Willem-Jan (‘sinterklaasfan tot op het bot’)
dobbelden ze vanavond met alle huisgenoten. Filippo pakte één van de vele cadeaus in groen inpakpapier. Deze waren allemaal gekocht door Willem-Jan, die nogal bijzondere ideeën had over het perfecte sinterklaascadeau.
‘Geez, a shape to make ice cubes in the form of penises’, zei Filippo. ‘Thank you santa, desperate to hold onto this one.’ Hij trok een gekke bek waardoor de mijter van zijn hoofd viel. Om hem heen werd gelachen, alleen Vera was stil. Al de hele avond keek ze nauwelijks op van haar smartphone.
‘Waarom lach je niet liefje?’, fluisterde Robby, net hoorbaar voor de anderen. ‘Laat me nou’, zei ze, en draaide van hem weg om een hand pepernoten te pakken.
Ondertussen scheurde Bianca het papier van een plastic lightsaber uit en maaide in het rond om het geluidseffect te laten horen. De huisgenoten lachten bulderend, behalve Vera, die met haar armen over elkaar zat.
‘Is er iets, snoepje?’, zei Robby, en legde zijn hand op Vera’s schouder. Ze trok haar lichaam weg zodat zijn hand eraf viel.
‘Nee-hee!’, zei ze, net iets harder dan bedoeld. De huisgenoten probeerden het gekissebis te negeren. Wel keken Bianca en Derk elkaar aarzelend aan. Wat was er toch met Vera? Ondertussen trok Willem-Jan onverstoorbaar het ene biertje na het andere open en deelde ze rond.
‘Kom, dobbelen Derk’, moedigde hij ondertussen aan. ‘Pak die zes. Er liggen echt nog wat pareltjes.’ Het spel ging ondertussen door. Willem-Jan juichte omdat hij vier had gegooid en rukte de lightsaber uit Bianca’s handen. ‘Mine!’
Tijdens haar beurt gooide Vera de dobbelsteen snel van zich af. Zes. Stuurs kijkend pakte ze een verfomfaaid boek uit. Op de voorkant stond een vrouw met enorme borsten in een leren pak. Willem-Jan lachte besmuikt.
‘Wat moeten we nou met al die rotzooi die je hebt gekocht?’, vroeg Vera, om het boek ruw terug te gooien op de stapel.
‘Liefje, doe nou even gezellig…’, zei Robby, die steeds zachter begon te praten.
‘Laat me nou maar, Ruben.’ Opeens werd het doodstil.
‘Hoe noemde je me?’ Robby’s stem klonk opeens heel anders. Vera had zich hier waarschijnlijk wel uit kunnen redden, als ze niet vuurrood werd.
‘Eh…’ Ze keek om zich heen, zoekend naar houvast.
‘Wie is Ruben?’ Vera barstte in tranen uit, rende naar haar kamer en sloeg de deur dicht. De stilte werd verbroken door Willem-Jan die onvast begon te zingen. ‘Dag sinterklaasje dá-haag, dá-haag Zwarte piet.’