In gedachten verzonken liep Willem-Jan de Leeuwenborch uit en plofte neer op een bankje. In zijn hoofd werd het gesprek van net telkens opnieuw afgedraaid. ‘Jongen’, bromde de stem van zijn begeleider, ‘ik heb nog nooit iemand zo lang over zijn thesis zien doen. Maar eerlijk is eerlijk, het eindresultaat is goed.’
Onwillekeurig dacht Willem-Jan aan de tijd daarvoor: het uitstellen, de frustratie en de smoesjes. Met een schok kwam hij weer in het heden. Hij zou Michelle appen.
‘Het ging heel goed, je raadt nooit wat ik kreeg…’ Sent. Een acht, dacht hij. Een fucking ACHT. Onwerkelijk gewoon. En in zijn hoofd begon de band weer te lopen. ‘Je hebt meer in je mars dan je voor mogelijk houdt, en je zit nu op het goede spoor. En neem van mij aan, genoeg hoogleraren hier hebben als student meer in de kroeg gehangen dan jij.’
Op zijn telefoon golfden de emoji’s ondertussen binnen. Glimlachend liep hij naar de fietsenstalling. Dit gevoel, dat wilde hij vasthouden en bewaren. Hij moest er nog een tijdje op teren. Er wachtte nog genoeg werk.
Het komend uur zat Michelle nog op de uni en hij had geen zin om naar huis te gaan. Wat doelloos fietste hij daarom langs het centrum. Uiteindelijk kocht hij bij de Hoogvliet een sixpack Corona.
‘Ik weet nog wel een stageplek met een goede vergoeding. Dat scheelt in jouw situatie enorm. Die bul, die komt sneller dan je denkt’, had zijn begeleider gezegd.
Het was niet ver naar de dijk, die Willem-Jan hijgend en puffend beklom – sporten was er volkomen bij ingeschoten lately. Boven genoot hij even van het uitzicht. Op een mooi plekje liet hij zijn fiets lukraak in het gras vallen.
Via de app stuurde hij zijn GPS-coördinaten naar Michelle. ‘We moeten dit vieren. Kom je? X marks the spot.’ Tevreden leunde hij achterover, pakte een Corona. Om vloekend zijn telefoon weer te grijpen.
‘En neem een bieropener mee.’