‘Dat ruikt lekker’, riep Bianca uit toen ze de keuken binnenstapte. Vera en haar vriendje Robby keken verstoord op van een innig onderonsje. ‘Wat zijn jullie aan het maken?’ vroeg Bianca, hun blozende gezichten negerend.
‘Cake’, zei Vera.
De blik van Bianca gleed over het aanrecht, dat vol lag met kookgerei, en bleef hangen bij een klein plastic zakje. Ze liep ernaar toe en zag dat er nog wat groene blaadjes in zaten.
‘Aha…’, zei Bianca. ‘Ik weet al wat voor cake jullie aan het maken zijn!’
Ze keek hen vol spanning aan. ‘Mag ik ook proeven als het klaar is?’ ‘Natuurlijk!’ riep Robby uit. ‘Dat zal een relaxte zondagmiddag worden’, zei hij, knipogend naar Vera. Die keek hem even verbaasd aan, maar glimlachte toen. ‘Ik hoop niet dat je van plan was te gaan studeren vandaag?’
‘Wie wil de cake als eerste proeven?’, vroeg Robby even later. Bianca keek Vera aan. Nu het moment daar was, vond ze het toch een beetje spannend. Kennelijk zag Vera de aarzeling op Bianca’s gezicht en ze nam als eerste een hapje van de cake.
‘Heerlijk,’ zei ze. Nu durfde Bianca ook. Ze nam een hapje. Het smaakte net als een normale cake. Vol spanning wachtte Bianca af. Dit had ze nog nooit gedaan.
‘Merken jullie al wat?’, vroeg ze even later nieuwsgierig. Vera keek Bianca aan, zag haar serieuze gezicht en begon te lachen. ‘Of we al wat merken?’ Haar aanhoudende lach werkte blijkbaar aanstekelijk, want nu kreeg Bianca ook de slappe lach. Langzaam begon ze zich anders te voelen, relaxter.
‘Wat is er zo grappig?’ Niemand had Filippo horen binnenkomen. Bianca wees op de cake. ‘Wil je ook een stukje?’ vroeg ze lachend.
Filippo overzag het drietal en probeerde de situatie in te schatten. Bianca die half onderuit op de bank lag, Vera die giechelend tegen Robby aangeleund zat en Robby die hem met een uiterst serieus gezicht aankeek. Hij grinnikte en nam toen ook een stuk cake.
‘Lekker hoor’, zei hij en ging afwachtend naast Bianca zitten. ‘Maar wat hebben jullie precies in die cake gedaan?’
Even was het stil. Toen keken Vera en Robby elkaar aan en begonnen te gniffelen. ‘Nou, uhm…’, zei Vera. ‘Merk je dat dan niet?’ Filippo schudde ontkennend zijn hoofd. ‘Dat moet dan wel heel bijzonder spul zijn geweest’, grapte hij. Hij stond op en liep schouderophalend de kamer uit. Langzaam kreeg Bianca in de gaten wat er aan de hand was. ‘Maar dat zakje dan?’, vroeg ze zwakjes.
‘Geloofde je dat nou echt…’, lachte Vera. ‘Dat was gewoon groene thee!’