© Sven Menschel
Keuzestress. Het valt steeds meer op als ik om mij heen kijk op WUR. Welke vakken moet ik volgen? Waar ga ik naartoe op Erasmus-uitwisseling? En welke honderdduizend andere zaken zoals bestuursfuncties prop ik in mijn week? Allemaal vragen die stress veroorzaken, natuurlijk. Maar op de open dag van WUR viel mij op dat keuzestress ook in de hand gewerkt kan worden als daar nog helemaal geen reden voor is.
Reizen en studeren
Afgelopen open dag was ik als gemotiveerde student ingeschakeld om mijn studie te promoten, met name door te praten over wat ik leuk vind: reizen en studeren. In een vijftal presentaties heb ik kunnen vertellen dat een paar jaar reizen mij op iets latere leeftijd bij een bacheloropleiding heeft gebracht en dat ik hierdoor erg gemotiveerd aan het werk kan. Dagen als deze zijn leuk. Het gevoel dat ik jongeren kan inspireren geeft voldoening, vooral als ik mijn eigen enthousiasme kan overbrengen.
Alle vragen op de open dag kwamen uit de mond van de ouders; de kinderen keken liever naar hun telefoon
Maar tot mijn verbazing bleek dat de scholieren die de dag bezochten een stukje jonger waren dan ik had gehoopt. Waar op de vorige open dag vooral 18-jarige scholieren kwamen kijken, bleek de leeftijd deze keer rond de 14/15 jaar te liggen. In essentie is daar niks mis mee — alleen kwamen de meeste scholieren ditmaal niet uit eigen interesse. Meegesleept door hun ouders of gestuurd door de middelbare school straalden de meesten een sfeer van desinteresse uit. En alle vragen kwamen uit de mond van de ouders; de kinderen keken liever naar hun telefoon. Beetje jammer, het is leuker om voor een geïnteresseerd publiek te spreken.
Leuke dingen doen
Het spreken voor deze kids riep bij mij een dubbel gevoel op. Enerzijds deel ik natuurlijk graag mijn enthousiasme over de opleiding, anderzijds wil ik helemaal niet dat 15-jarigen zich nu al druk gaan maken over keuzes die pas over een aantal jaren spelen. Laat ze nu vooral leuke dingen gaan doen: een bijbaantje nemen of nadenken over plannen die hun echt leuk lijken, zoals op reis gaan. Goed geïnformeerd zijn is nooit verkeerd, natuurlijk, maar een systeem dat keuzestress in de hand werkt vanaf VWO-4 slaat de plank finaal mis: ook dat hoop ik mee te geven aan kinderen én ouders.
‘Wat weet jij nou van mijn dochter?’ zei de vader, en snelde met het meisje bij mij vandaan
Later op de dag sprak een goed bereisde vader mij bewonderend aan over mijn reisverhalen: hij herkende zich in mij en zou het zó weer doen als hij de kans nog eens had. ‘Misschien moet u uw dochter dan eerst eens op reis sturen’, suggereerde ik, ‘volgens mij heeft ze nu nog geen zin in studeren.’ Die opmerking werd me niet in dank afgenomen. ‘Wat weet jij nou van mijn dochter?’ zei de vader, en snelde met het meisje bij mij vandaan.
Oeps, misschien was ik iets te bemoeizuchtig geweest. Maar hopelijk valt het kwartje later: keuzes maken kan altijd nog.